...Εκλεισα το τηλεφωνο εκανα καποιες απαραιτητες δουλειες και ξαπλωσα με μοναδικο φως , καποια κερακια που εκαναν διαγωνισμο ομορφοτερης φλογας, και το φως μιας πολης που προσπαθει να κοιμηθει. Το μυαλο μου πηγε παλι στην Αντα και γενικοτερα σε οσους φιλους και γνωστους μου ελεγαν οτι αντιμετωπιζαν προβληματα σχεσεων. Ηταν κατι αγνωστο για μενα ειλικρινά.
Ειχα μαθει και εβαζα φιλτρα στο μυαλο μου και στην ζωη μου. Κατι που με χαλαγε και δεν εβλεπα οτι ηταν αναστρεψιμο, το απέρριπτα αμεσως και προχωρουσα μπροστα χωρις να ξανακοιταξω πισω. Δεν ειχε να κανει με την επιστημη μου, ηταν σταση ζωης και μεχρι εκεινη την στιγμη πιστευα οτι τα ειχα καταφερει καλα. Δεν εχουμε συνηδητοποιησει το πιο σημαντικο , το μονο που δεν ανακυκλωνεται ειναι ο χρονος που παει χαμενος. Και οταν προσπαθεις να το εξηγησεις αυτο προσαρμοζομενο στην σχεση, αντιμετωπιζεις εκπληκτες φατσες που μοιαζουν με κτηνοτροφο που του ζητας να ερμηνευσει την θεωρια της σχετικοτητας. Η ριζα του “κακού” κατα την γνωμη μου βρισκεται στην ελλειψη επικοινωνιας. Σταματησαμε να μιλαμε, και εχουμε φτασει στο σημειο να θελουμε. Μονο θελουμε. Θελουμε να μας αγαπανε, θελουμε να μας ακουν, να μας πιστευουν,να μας υπηρετουν, να υλοποιουν τα ονειρα μας και ολα αυτα με πληρη απουσια της επικοινωνίας. Και μετα ψαχνουμε λογους, αιτιες και αφορμες. Το να ασχολεισαι με τα ελλατωματα του συντροφου σου ειναι το μονο ευκολο, μπορεις να βρεις απειρα. Το δυσκολο ειναι να βρεις το καλο που θα το αναδειξεις ,και που με την σειρα του θα εξαλειψει πολλα από αυτα που σε στεναχωρουν. Ξεχναμε τις πιο πολλες φορες τι λατρεψαμε σε εναν ανθρωπο , που μας εκανε να ξεκινησουμε σχεση μαζι του. Αποριπτουμε την αληθεια γιατι τις πιο πολλες φορες η μορφη της ειναι αποκρουστικη, σε σχεση με τις επιθυμιες μας και τον συντροφο μας. Θυμηθηκα αυτο που ειχα πει στην Αντα, δεν φτανει το καλο κουρδισμα, πρεπει να μαθουμε να σπρωχνουμε και τους δεικτες του ρολογιου. Ψαχνουμε ολοι να βρουμε το σωστο ατομο αγνοωντας οτι πρεπει να ημαστε και εμεις σωστοι; η το θεωρούμε αυτονόητο; Συνηθως εχουμε την ταση να κρινουμε τον εαυτο μας από τις καλες διαθεσεις του, και τους αλλους από τις κακες τους πράξεις. Οι παρωπίδες προσφερουν ασφαλη και εγγυημενο προορισμο, αλλα μονο εναν, και οχι απαραιτητα τον σωστο. Και πρεπει να μαθουμε να τις πεταμε οταν αρχιζουμε να κρινουμε ,ποσο μαλλον οταν προκειται για ανθρωπους που αγαπαμε η καποτε αγαπησαμε.
Οι φλογες απ τα κερακια ειχαν αρχισει να τρεμοσβηνουν. Εβαλα και δευτερο μαξιλαρι κατω από το κεφαλι μου και χαζευα τις διαφορες αντανακλασεις πανω στην θαλασσα. Εγειρα λιγο προς τα δεξια και κοιταξα που ηταν το φεγγαρι. Δεν το βρηκα, βαρεθηκα να το ψαξω πιο πολυ ,και εκει αρχισα να βυθιζομαι σε ενα πολυ γλυκο και ηρεμο υπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου