Powered By Blogger

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

...ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ HSBC

Με διαβατήριο της... Γουινέα Μπισάου!

Ενώ η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία έχουν πάρει τις καταστάσεις με τα ονόματα, η Ελλάδα δεν έχει κάνει ακόμα καμία ενέργεια!
Στην περιβόητη «Λίστα Fasciani» βρίσκεται κρυμμένος ο θησαυρός, που αρκεί για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος των 350 δισ. ευρώ. Στη «Λίστα Falciani» βρίσκονται όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 1.991(!), ονόματα ελλήνων πολιτών, μεγαλοκαταθετών στην τράπεζα HSBC, με ποσά που φθάνουν σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (!), σύμφωνα με απόλυτα καλά ενημερωμένες πηγές, που έχουν πρόσβαση στη γαλλική Εισαγγελία.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, στη «λίστα» υπάρχουν...
γάλλοι, γερμανοί και ιταλοί καταθέτες και ήδη οι χώρες τους έχουν στα χέρια τους τις καταστάσεις με τα ονόματα των πολιτών τους.
Μέχρι στιγμής, απ' ό,τι γνωρίζουμε, τέτοια ανάλογη κίνηση για την αναζήτηση των ελλήνων μεγαλοκαταθετών στην HSBC δεν έχει γίνει, άγνωστο για ποιον λόγο, από πλευράς του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλ' ούτε και από το υπουργείο Οικονομικών.
Όμως και τώρα μπορεί είτε ο υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Καστανίδης, να ζητήσει τις καταστάσεις από την HSBC, με τις διαδικασίες που προβλέπει η διεθνής νομοθεσία για τη φοροδιαφυγή, είτε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Τέντες να απευθυνθεί στην Εισαγγελία της Νις, επικαλούμενος ότι μεταξύ των ονομάτων είναι και εμπλεκόμενοι στα σκάνδαλα της Ζήμενς, που κατηγορούνται για διαφθορά.
Η «λίστα» πήρε το όνομα «Falciani» από το όνομα του υπαλλήλου που εργαζόταν στην HSBC και κατάφερε να σπάσει τους κωδικούς και να πάρει τη λίστα, που κατά τον ίδιο έχει 80.000 λογαριασμούς!
Η HSBC το αμφισβητεί εν μέρει, δηλώνοντας στη Γενεύη ότι ανέρχονται σε 24.000 οι λογαριασμοί της «λίστας».
Ο 38χρονος Herve Falciani, από το Μονακό, εργαζόταν από το 2000 στο τμήμα Πληροφορικής στον τομέα της ασφάλειας δεδομένων. Από το 2006, που πήρε προαγωγή και μεταφέρθηκε στα κεντρικά της HSBC στη Γενεύη, ως το 2008 έκλεβε δεδομένα από λογαριασμούς πελατών της τράπεζας, αν και είναι ακόμα ασαφές πώς το κατάφερε. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ο στόχος του ήταν να αποκαλύψει τη φοροδιαφυγή, αλλά, σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές, έβγαλε στη γύρα προς πώληση τη λίστα, ζητώντας μεγάλα ποσά. Ήδη την «αγόρασαν» η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία.
Όπως έχει ανακοινωθεί, 9.000 λογαριασμοί ανήκουν σε γάλλους καταθέτες, 7.000 σε Ιταλούς και οι υπόλοιποι 8.000 ανήκουν σε Γερμανούς, Λουξεμβούργιους και Έλληνες. Όπως υποστηρίζουν έγκυρες πηγές, οι «ελληνικοί» λογαριασμοί ανέρχονται σε 1.991!
Στη Γαλλία και στην Ιταλία έχουν αρχίσει έρευνες και ήδη οι Γάλλοι έχουν φθάσει σε μεγάλο κύκλωμα φοροδιαφυγής. Και στην Ιταλία ελέγχονται πολλές υποθέσεις φοροδιαφυγής.
Κύκλοι που έχουν γεύση του μεγέθους των καταθέσεων των 1.991 υποστηρίζουν ότι έτσι και εντοπιστούν, με τα έσοδα που θα προκύψουν, από τον φόρο νομιμοποίησης και την επιστροφή τους στην Ελλάδα, θα καλύπτονταν τα δάνεια που έχει ανάγκη η χώρα, και δεν θα χρειάζεται να καταφύγει σε αυξήσεις φόρων, σε μειώσεις μισθών και συντάξεων και σε κόψιμο επιδομάτων.
Με βάση τον Ν. 3842/23-4-2010, προβλέπεται ότι όποιοι φέρουν χρήματα που έχουν έξω πληρώνουν 5% φόρο και δεν ελέγχονται για το πώς και από πού τα απέκτησαν. Αν τα αφήσουν έξω και τα δηλώσουν, νομιμοποιούνται με την καταβολή φόρου 8%.
Το μεγάλο όμως έσοδο για τη χώρα θα προέλθει από τη στιγμή που βεβαιωθεί η εκτίμηση, που στηρίζεται από κάποια στοιχεία, ότι πολλά δισ. των ελλήνων καταθετών στην HSBC είναι προϊόν από μίζες εξοπλισμών και άλλες προμήθειες (Ζήμενς κ.λπ.).
Λεφτά υπάρχουν! Απομένει στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό να τα αναζητήσουν... Όλα τα λεφτά που χρειάζεται η χώρα βρίσκονται στη «Λίστα Falciani».
Πάντα κατά τις ίδιες πηγές, πολλοί από τους έλληνες μεγαλοκαταθέτες της HSBC έχουν διαβατήριο της Γουινέα Μπισάου, χώρας στη Δυτική Αφρική (άλλη πάλι ιστορία τύπου Αντίγκουα).

πηγή: facebook.com

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

AN AYTO ΑΛΗΘΕΥΕΙ.........



ΤΕΤΑΡΤΗ 08/12/2010
Έχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και έφαγε ο λαός...Πάμε να δούμε την πραγματική αλήθεια. ΕΓΓΡΑΦΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!

Κατι που πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Ελληνες. Όποιος επιθυμεί ας το ψάξει να δει αν αληθεύει. Σύμφωνα με τις δικές μας πηγές, ότι θα διαβάσετε αληθεύει
Έχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και έφαγε ο λαός κτλ. είναι όμως έτσι; για να δούμε.
Κατ' αρχήν για να ξέρουμε τι λέμε πρέπει να ασχοληθούμε με το γενεαλογικό του δένδρο: Ζιγκμουντ Μινέικο, ΠολωνοΕβραίος μηχανικός που κατασκευάζει οπλικά συστήματα και τα δίνει στους Τούρκους για να πολεμίσουν τους Έλληνες που ζητάνε απελευθέρωση...
Ο Ζίγκμουντ κάνει μια κόρη, την Σοφία. Η Σοφία Παντρεύεται τον Γεώργιο Παπανδρέου εξ Αχαΐας και κάνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το 1941 φεύγει Αμερική για σπουδές και νυμφεύεται το 1951 την ΑμερικανοΕβραία Margaret Chant. Πατέρας της Margaret Chant ήταν ο Douglas Chant ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος Ιεχωβάδων Αμερικής. Ο Ανδρέας και η Margaret έκαναν μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παπανδρέου σημερινό εκλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό.
Ο Ανδρέας λοιπόν με απόδειξη το παρακάτω έγγραφο χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 Δολάρια το 1974 για την κατασκευή του ΠΑΣΟΚ.

Η Κοινή λογική λέει ότι όταν ένας τραπεζίτης δίνει ένα δολάριο αποσκοπεί σε κέρδος 1000 δολαρίων, έτσι λοιπόν ο Ανδρέας βγήκε πρωθυπουργός, έβαλε λουκέτο στις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα (izola, pitsos, elinda, κτλ κτλ) μέσο των διπλασιασμών μισθών και εισφορών χωρίς να ελαφρύνει όμως φορολογικά τις εταιρείες για να υπάρξει ισορροπία. Αυτό είχε σαν λογικό αποτέλεσμα η Ελλάδα πλέον να μην παράγει οπότε και να μην εξάγει τίποτα κλείνοντας την κάνουλα των κρατικών εσόδων (η οποία έκτοτε δεν ξανάνοιξε ποτέ). Εκτός αυτών, αύξησε κατά 1000% τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι δεν παράγουν έσοδα για το κράτος όπως οι βιομηχανίες που είχε κλείσει, αύξησε κατ επέκταση την γραφειοκρατία καταστώντας απίθανο να κάνει κάποιος δουλειές στην Ελλάδα.

Αποτέλεσμα λόγω μη εσόδων και πολλών εξόδων να πάει σε ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Επόμενο λοιπόν ήταν να δανειστεί από Τράπεζες "οικείες" για να ξεπληρώσει και την υποχρέωση... Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει.

Το χρέος από 8 ΔΙΣ που παρέλαβε από τον άλλον εθνοπατέρα Καραμανλή εκτοξέυεται στα 100+ ΔΙΣ. Αυτό έθεσε την Ελλάδα δέσμια των Τραπεζών (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το σε ποιους ανήκουν, όποιος διαθέτει έστω και 5 δράμια μυαλό ξέρει).
Ο Μηχανισμός "ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ" δεν σημαίνει τίποτε άλλο από πρόσκαιρη και εικονική ευμάρεια αλλά σε βάθος χρόνου μάζεμα αυτών των "δωρισμένων" χρημάτων με τον μηχανισμό που λέγεται "ΦΟΡΟΣ" για να ξεπληρωθούν τα δάνεια. Επειδή όμως οι τόκοι των δανείων είναι όπως είναι φυσικό τεράστιοι και η Ελλάδα πια δεν έχει υγιή έσοδα για να ξεπληρώσει τα δάνεια, η μόνη "λύση" πληρωμής προηγούμενων δανείων είναι επαναΔανεισμός, το ΧΡΕΟΣ μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο με λογική συνέπεια το όλο και αυξανόμενο χρέος να μην ξεπληρώνεται ποτέ, αυτό μας παρασέρνει αναπόφευκτα στην συνεχή αύξηση των φόρων. Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε εξωτερικό χρέος 320 ΔΙΣ προ ΔΝΤ, και 320 ΔΙΣ + 120ΔΙΣ + τόκους μετα ΔΝΤ (αν υπάρξει μετά...)
ο όρος "ΦΟΡΟΣ" στην οικονομολογία δεν σημαίνει τίποτε άλλο από αφαίμαξη ρευστού από την αγορά με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται. Επίσης ο όρος "ΦΟΡΟΣ" σημαίνει μεγάλα λειτουργικά έξοδα με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται (ακρίβεια κτλ).
Εν ολίγοις ο Ανδρέας ως άριστος ψυχολόγος των μαζών δίνει όχι υγιή αλλά δανεικά χρήματα στον λαό, γίνεται ήρωας (δηλαδή ψήφους για μια ζωή), ο λαός αρχίζει να συνηθίζει στα πολλά έξοδα (υπερκαταναλωτική μανία) μετά από ένα χρονικό διάστημα τα χρήματα αυτά μέσω των φόρων επιστρέφονται στην βάση από όπου ξεκίνησαν με την διαφορά ότι έχει μείνει ως κληρονομιά όλης αυτής της ιστορίας το ΧΡΕΟΣ(=το μέσον χειραγώγησης ενούς κράτους από τον δανειστή της).
Ως χώρα δηλαδή, κάναμε έναν κύκλο και φτάσαμε πάλι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει με την διαφορά ότι τώρα είμαστε δέσμιοι.

Ελπίζω να κατανοήσαμε ότι όταν ο Ανδρέας μοίραζε χρήματα στον λαό δεν μοίραζε υγιή χρήματα από εξωτερικά κρατικά έσοδα, αλλά από εξωτερικό δανεισμό για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις και συμφωνίες που είχε κάνει, βάζοντας στον θαμπωμένο λαό μια θηλιά που ονομαζόταν ΧΡΕΟΣ.

Δείτε το παρακάτω έγγραφο με το οποίο πιστοποιείται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 υπέγραψε σύμφωνο με τις ΗΠΑ και τον Rockefeller και τις λεπτομέρειες τη συμφωνίας.

"Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29"
κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το έγγραφο σε μεγέθυνση

Τι λέει το κείμενο:

1. Απομάκρυνση από τις επιλεγμένες θέσεις θα αποφασίζονται μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. από την Πλευρά του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπονται μόνο φραστικές παρεκκλίσεις.

2. Προς ικανοποίηση των Ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων θα επιτραπεί η αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ

3. Ελαχιστοποίηση της δύναμης του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Η μείωση αυτή δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριο που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της KGB.

4. Επιτρέπονται φραστικές "συγκρούσεις" με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως ανοικτός πόλεμος.

5. Ο σύνδεσμος μεταξύ ΗΠΑ και Ελληνικής κυβέρνησης θα αναλάβει να καθησυχάζει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ.

6. (Έχει διαγραφεί με μαρκαδόρο)

7. Αν και όταν το επιθυμεί η ομάδα(?) τα πυρηνικά όπλα που βρίσκονται εναποθηκευμένα στην Ελλάδα θα αντικατασταθούν ή ανταλλαχθούν με νέα.
8. Όταν η CIA και DIA χρειάζονται όπλα για συγκαλυμμένες επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Παπανδρέου θα προβαίνει σε πωλήσεις και μεταφορές όπλων με τις τιμές που θα ισχύουν τότε. Θα ειδοποιείται σχετικά από την υπηρεσία Διοικητικής Μέριμνας (των ενόπλων δυνάμεων) των ΗΠΑ

9. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα Κύπρου με αντίδωρο την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.

10. Η ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία (το υπόλοιπο σβησμένο με μαρκαδόρο)
11. Το οικονομικό θέμα θα ρυθμιστεί από τον Brian Crosier. Οι εταιρείες που υποστηρίζουν το κίνημα Παπανδρέου στην Ελλάδα, θα καταθέσουν 100.000.000 δολλάρια για την δημιουργία του νέου κόμματος. (έχουν διαγράψει 3 λέξεις) ARAMKO (επίσης διαγραφή 2 λέξεων με μαρκαδόρο) της Wall Street είναι (διαγραφή 1 λέξης). Οι τράπεζες: Chase Manhattan Bank (διαγραφή 4 λέξεων)

Υπογραφή
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
Andreas Papandreou

Το έγγραφο αυτό υπέγραψε τον Αύγουστον του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, και εφόσον απεδέχθη τις "οδηγίες", προεβλέπετο καταβολή από την Τσέϊς Μανχάταν Μπανκ ( των Ροκφέλερ ) ποσού 100.000.000 δολλαρίων για την ίδρυση νέου κόμματος!

Οι Αμερικανοί χρηματοδότες του... "σοσιαλιστικού" κινήματος στην Ελλάδα, καθόριζαν σαφώς στον αρχηγό του, τι κινήσεις μπορούσε να κάνει, τι στάση θα τηρούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων, και τι περιθώριο ελιγμών διέθετε. Από τους "κανόνες" που υπέγραφε ο Ανδρέας, επιτρέποντο μόνον "φραστικές παρεκκλίσεις".

Υ.Γ. Παρατηρήστε ότι στο έγγραφο αναφέρεται πολλές φορές η έκφραση "η κυβέρνηση του Παπανδρέου", επίσης ότι το έγγραφο είναι του 1974 , δηλαδή 7 χρόνια πριν γίνει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός.
Aναρωτιέμαι λοιπόν αν τους το είπε κάποιο Μέντιουμ ότι σίγουρα θα γίνει κυβέρνηση ο Παπανδρέου προβλέποντας το "7 χρόνια μετά" ή συμβαίνει κάτι άλλο...

πηγή εγγράφου:
"Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29"

ΑΠΟΨΕ 22:00 .....

...... μία δημοσίευση που θα σας αφήσει αναυδους!!!!!!!!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

«Δημιουργούμε σήμερα ένα πανελλήνιο κίνημα υπεύθυνων πολιτών. Ένα ανεξάρτητο συμμετοχικό δημοκρατικό κίνημα. Όχι άλλο ένα κόμμα. Ξεκινάμε ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα. Αρνούμαστε να παραδοθούμε στην κρίση. Έχουμε ευθύνη απέναντι στον τόπο να δράσουμε», είπε η Ντόρα Μπακογιάννη ξεκινώντας την ομιλία της.

Κι αμεσως σκεφτηκα: "Σιγα μανταμ και θα κλαψουμε, an other brick to the wall"
Δηλαδη τι μας λεει η Θοδωρουλα τωρα. Σκεφτηκα , εξανγιστηκα (αλλα δεν αφηνω την εδρα που την πηρα με ψηφους της επαρατης), εκανα την αυτοκριτικη μου , και ολα αυτα κατεληξαν στον να αποφασισω να κανω την Δημοκρατικη Συμμαχια με σημα την ελια, γιατι ως γνωστον, οι κρητικοι ξερουν απο καλο λαδι.

Ρε παιδια τι στραβο υπαρχει στον πινακα;
το Πασοκ απο κινημα εγινε κομμα, η Θοδωρα κανει κινημα, η Νδ δεν κινειται καθολου, το Κκε αστα να πανε, κανενας καινουργιος και οταν λεω καινουργιος εννοω καποιος ΑΞΙΟΣ που δεν τον ξερουμε μεχρι σημερα. Η πολιτικη αγαπη μου δεν ειναι θεση δ/τη που χρειαζεται προυπηρεσια για να σε προσλαβω. Και καλως η κακως πρεπει καποτε να το καταλαβουμε..Η ελλαδα αυτη την στιγμη εχει αναγκη απο managers οχι απο επαγγελματιες πολιτικους...

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΞΕΝΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ;

Η κυβέρνηση δεν αρκείτε στο γεγονός ότι την πολιτική της Ελλάδας τη διαμορφώνουν ξένοι, η Τρόικα, αλλά πιστεύει ότι προκειμένου να διαμορφώσει μια άποψη για το γίγνεσθαι στην Ελλάδα χρειάζεται αλλοδαπούς συμβούλους τους οποίους και χρυσοπληρώνει. Εάν οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι σε μια περίοδο λιτότητας προσλαμβάνονται προκειμένου να επαναλάβουν τα ίδια με αυτά που επιθυμεί η τρόικα να πράξει η Ελλάδα, τότε η παρουσία τους είναι χειρότερη και της τελευταίας. Και τούτο διότι η μεν τρόικα εκφράζει τα συμφέροντα των δανειστών, ενώ οι σύμβουλοι εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα. Η υπόθεση εργασίας, λοιπόν, που κάνω, είναι το «καλό σενάριο». Ότι οι σύμβουλοι προσλαμβάνονται όχι προκειμένου να προτείνουν την άσκηση της πολιτικής της τρόικας και τρόπους υλοποίησής της, αλλά προκειμένου να διατυπώσουν εναλλακτικές λύσεις. Κάτι τέτοιο, όμως, θα απαιτούσε άλλους συμβούλους και, το κυριότερο, άλλη μεθόδευση ώστε να αντιμετωπιστούν πέντε θεμελιακά προβλήματα, όπως,
Πρώτον: οι σύμβουλοι που προσλαμβάνει η κυβέρνηση δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας. Στο παρελθόν, όταν η Ελλάδα αξιοποίησε διεθνή «δοχεία σκέψης» το έκανε όχι προκειμένου να της διαμορφώσουν εκείνοι την πολιτική της, αλλά προκειμένου να εμπλουτίσει την πολιτική της.
Δεύτερον, η σημερινή κυβέρνηση δείχνει μια δυσκολία να αξιοποιήσει τις θέσεις των πιο άξιων εκ των αλλοδαπών συμβούλων της. Δεν δείχνει ικανή να μεταφράσει στην ελληνική πραγματικότητα τις γνώμες τους. Επί παραδείγματι, όλοι γνωρίζουμε τις προτάσεις των Κρούγκμαν, Σεν και Στίγκλιτς ως προς την πολιτική εξόδου από την οικονομική κρίση. Όμως, οι επιλογές και η πρακτική της κυβέρνησης είναι το ακριβώς αντίθετο από όσα υποστηρίζουν οι τρεις νομπελίστες οικονομολόγοι.
Τρίτον, η κυβέρνηση έφερε από το εξωτερικό συμβούλους πολλοί οι οποίοι δεν είναι ότι το καλύτερο υπάρχει στην διεθνή αγορά, όπως συγκεκριμένοι άγγλοι καθηγητές που επέλεξε από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τέταρτο, οι σύμβουλοι που αρχικά είχε η κυβέρνηση ήταν προοδευτικών αντιλήψεων και εχθροί του νεοφιλελευθερισμού. Στην πορεία, όμως, οι καινούργιοι τείνουν όλο και περισσότερο προς τον νεοφιλελευθερισμό. Ο Σκιόπο, άνθρωπος του Πρόντι είναι ο άνθρωπος που συνέβαλε ώστε η οικονομία της Ιταλίας να κατέχει ως προς τα δημοσιονομικά, για τα οποία τον έφεραν, μία από τις χειρότερες θέσεις στην ΕΕ. Σε ορισμένους δείκτες χειρότερη και από την Ελλάδα. Εξάλλου η αποτυχία της κυβέρνησης Πρόντι, στην οποία συμμετείχε και ο Σκιόπο, οδήγησαν την ιταλική κεντροαριστερά σε ήττα και άνοιξαν τον δρόμο επανάκαμψης του μπερλοσκουνισμού.
Πέμπτο, και το κυριότερο, η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί σε σημαντικό βαθμό το επιστημονικό προσωπικό της Ελλάδας, ιδιαίτερα αν δεν έχει υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και τον δεξιό εκσυγχρονισμό. Με μεγάλη ευκολία προσφεύγει στους ανθρώπους που συνδέθηκαν με μεγάλα συγκροτήματα και συμφέροντα. Επί παραδείγματι, από το Μέγαρο Μουσικής και τα Ελληνικά Πετρέλαια, μέχρι και το ΑΠΕ, το συγκρότημα ΔΟΛ πάρκαρε στελέχη του.
Οι πιο πάνω παρατηρήσεις αφορούν το καλό σενάριο. Διότι στο κακό, ισχύει ότι εκείνοι που μας δανείσαν για το σπίτι, όχι μόνο έχουν οικονομικές απαιτήσεις, όχι μόνο θέλουν να ορίσουν την καθημερινή μας πολιτική, αλλά θέλουν να πληρώνουμε τους μάγειρες στην κουζίνα του σπιτιού που έχουν επιλέξει εκείνοι. Να μας ορίζουν πότε και υπό την εποπτεία τίνος θα τρώμε και θα πλενόμαστε (το λέω με τον πιο ευγενικό δυνατό τρόπο…).

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

ΜΠΡΑΒΟ ...ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ

H κατεύθυνση των τελευταίων μέτρων, υποδουλώνουν ότι κατά την κυβέρνηση η διαπλοκή είναι ανεύθυνη της κρίσης, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους. Το ίδιο ανεύθυνες θεωρεί τις τράπεζες καθώς και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Αντίθετα, σύμφωνα πάντα με τα πρόσφατα μέτρα της, η κρίση οφείλεται αποκλειστικά στους χαμηλόμισθους και τα μεσαία εισοδήματα. Αυτή η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής (πέρα από οποιεσδήποτε μεγαλοστομίες) καταγράφεται και στο γεγονός της αγνόησης της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας.Σύμφωνα πάντα με τα μέτρα της κυβέρνησης, η κρίση οφείλεται, επίσης, ιδιαίτερα σε εκείνους τους νέους που δεν έχουν ακόμα εισέλθει στην παραγωγική διαδικασία και για αυτό «αναγκάστηκε» να τους μειώσει προκαταβολικά τους μισθούς. Η κρίση οφείλεται, ακόμα, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, στο γεγονός ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να απολύσουν όσους και όποτε ήθελαν. Στο ότι έδιναν αποζημιώσεις και υπήρχε διαιτησία για τις παραβιάσεις που έκαναν. Τώρα που «επιτέλους» θα μπορούν να απολύουν δίνοντας μικρές αποζημίωση και να προσλαμβάνουν με πιο φτηνό μεροκάματο, σίγουρα η χώρα θα πάψει να έχει ελλείμματα και χρέη. Αυτό τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, υποστηρίζοντας «ότι είμαστε σε καλό δρόμο» και εγώ δεν έχω λόγο να μην την πιστεύω.Σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια άλλη κύρια αιτία για τα ελλείμματα και τα χρέη της χώρας είναι οι συλλογικές συμβάσεις. «Αναγκάστηκε», λοιπόν, έστω και παραβιάζοντας το σύνταγμα, να καταργήσει σειρά από συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων (την στιγμή που αυτά κατακτιούνται ακόμα και στην Κίνα) και να επαναφέρει το δικαίωμα του εργοδότη να «αποφασίζει και να διατάζει». Πρόκειται για μια επιτυχημένη (και μπράβο της, αυτό μόνο έχω να πω) επιστροφή στον μεσαίωνα. Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, τουλάχιστον σε όσους έχουν στοιχειώδη γνώση ιστορίας, επί φεουδαρχίας στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ελλείμματα και χρέη όπως τα σημερινά. Ακόμα, εν τη μεγαλοθυμία της, η κυβέρνηση διασφάλισε ότι για τους νεοπροσλαμβανόμενους δεν θα ισχύουν ούτε συλλογικά δικαιώματα, ούτε δίκτυα προστασίας, ούτε θα υπάρχει ελάχιστος μισθός ασφάλειας. Η Κυβέρνηση με τόλμη βρήκε τους υπεύθυνους της κρίσης και αμείλικτα τους εκτελεί! Μπράβο και πάλι μπράβο της που δείχνει αποφασιστικότητα. Είτε υπήρχε κρίση, είτε όχι, ποτέ δεν θα έκανε πίσω σε κακές συνήθειες του παρελθόντος και δεν θα υποκλινόταν στα δικαιώματα των εργαζομένων. Εύγε της και πάλι εύγε!Η κυβέρνηση στο θεμελιακό ερώτημα, αν και κατά πόσο, η πληθώρα των αντικοινωνικών μέτρων που προωθεί, είναι μια επιλογή κατά ανάγκη, εξαιτίας της κρίσης, η μια επιλογή επ’ ευκαιρίας της κρίσης και στο όνομά της δείχνει όλο και περισσότερο να πολιτεύεται σε βάρος των εργαζομένων «αφορμής δοθείσης».

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Η απουσία ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής στοίχισε στην οικονομική πολιτική

Θεμελιακό πρόβλημα αυτή την περίοδο ως προς την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, είναι ότι δεν στρατεύτηκε προκειμένου να διευκολυνθεί και ισχυροποιηθεί η οικονομική πολιτική, ενώ, ταυτόχρονα, η κρίση τείνει να αδυνατήσει την διαπραγματευτική καθώς και τη συνολική διεθνή θέση της Ελλάδας. Στην παρούσα κρίση, η εξωτερική πολιτική ήταν πολλαπλά απούσα. Τόσο ως μια πολιτική που οφείλει να ενισχύει τα πλαίσια δράσης της οικονομικής πολιτικής της χώρας, όσο και ως ένα εργαλείο κατανόησης των διεθνών πλαισίων και συσχετισμών.

Η Ελλάδα δεν κατανόησε τις αλλαγές
Η θέση της Ελλάδας είναι σήμερα λιγότερο ισχυρή από ότι πριν μερικά χρόνια. Αυτό οφείλεται ασφαλώς στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συνδέεται και με το γεγονός της πλήρης υποχώρησης των θέσεων της σε όλες σχεδόν τις περιοχές και θεματικές άμεσου ενδιαφέροντος. Στην ΕΕ βρίσκεται χωρίς συμμαχίες και με δυσκολίες να αντιληφθεί το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Στα βαλκάνια η Τουρκία έχει αναλάβει παραδοσιακούς ρόλους διαμεσολάβησης που επιτελούσε κατά το παρελθόν η Ελλάδα, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ενενήντα. Επιπλέον, όσο δίκαιο και να έχει η Ελλάδα σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση με τους βαλκάνιους γείτονές της, έχει αφήσει πολλαπλά περιθώρια κινήσεων της Τουρκίας στη χερσόνησο του Αίμου. Στο Κυπριακό διαφεύγουν του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών η μία υπόθεση μετά την άλλη, ακόμα και εγκύκλιοι της Επιτροπής, όπως αυτή για το «άμεσο εμπόριο της ΕΕ» με τα κατεχόμενα. Κανείς δεν «πληρώνει» για αυτές τις παραλήψεις και λάθη. Η ελληνική κυβέρνηση αδιαφόρησε να εντοπίσει τις αιτίες και τους υπεύθυνους τέτοιων γεγονότων. Στην Αλβανία «επιτέλους» καθαρογράφτηκε η μέγιστη ήττα της Ελλάδας να ακυρώσει το Ανώτατο Δικαστήριο αυτής της χώρας την ελληνοαλβανική συμφωνία επικαλούμενο άμεσα σκληρά επιχειρήματα της Τουρκίας και το ΥΠΕΞ δεν θεώρησε αναγκαίο να πει έστω και μια κουβέντα δικαιολόγησης. Ταυτόχρονα, η Τουρκία εντατικοποιεί τις σχέσεις της με τις ανερχόμενες δυνάμεις και τις αναδυόμενες αγορές, ενώ η Δύση την επιβραβεύει επί τούτο. Αντίθετα, η Ελλάδα έχει ουσιαστικά απαγορεύσει εις εαυτόν, με τις προτροπές της Δύσης, κάθε ιδιαίτερη ανάπτυξη σχέσεων με τις χώρες της BRIC. Δυστυχώς η χώρα χάνει κάθε μέρα θέσεις στο διεθνές στερέωμα και ουδείς ενδιαφέρεται!Πολλοί θεωρούν ότι η εξωτερική πολιτική είναι μια εύκολη υπόθεση. Μια διαδικασία διεκπεραίωσης κάποιων υποθέσεων. Σε αυτή την αυταπάτη μεγάλο ρόλο παίζει και το γεγονός ότι οι συνέπειες μιας αρνητικής εξωτερικής πολιτικής, είτε, δηλαδή, λανθασμένης, είτε απούσας, δεν φαίνονται άμεσα.

Η Ελλάδα δεν αξιοποίησε τις νέες δυνατότητες

Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική δεν μπόρεσε να ανοίξει τους ορίζοντές της. Να «αναθέσει» στον εαυτό της το καθήκον να αποτελέσει τη γέφυρα της ΕΕ προς τις αναδυόμενες αγορές, που μπορεί -για λόγους ιστορικούς, πολιτισμικούς και γεωπολιτικούς- να επιτελέσει πιο εύκολα και αποτελεσματικά από ότι η Τουρκία. Δεν μπόρεσε, επίσης να αναπτύξει τον ρόλο της ως αντικειμενικός διαμεσολαβητής σε περιοχές κρίσης, θεματικών που απαιτούν διαχείριση και διαπραγμάτευση. Τα πιο πάνω είχαν ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται η Ελλάδα ως να μην κατανοεί ότι ο κόσμος αλλάζει. Ότι θα μπορούσε να βρει πηγές δανεισμού πέραν της ΕΕ και του ΔΝΤ, όπως κάνουν εξάλλου όλες οι υπόλοιπες δυτικές χώρες. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, ούτε διεύρυνε τους ορίζοντές της, ούτε αύξησε την αυτονομία και ειδίκευσή της, ούτε έγινε για κάποιο θέμα και αντικείμενο απαραίτητη στην ΕΕ. Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί να αναζητηθεί ο λόγος για τον οποίο δεν θέλησε να απευθυνθεί στους πλούσιους της ανατολής και δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και κάποιο θετικό ουσιαστικό ενδιαφέρον από τη Δύση.Μια άλλη θεμελιακή αδυναμία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, είναι ότι δεν είχε μελετήσει τα τελευταία χρόνια με επάρκεια τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κατανομή ισχύος εντός της ΕΕ και τις αποκλείνουσες στρατηγικές ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία. Δεν κατανόησε, λοιπόν, ως όφειλε, ότι η Ελληνική υπόθεση θα γινόταν υπόθεση «υπόδειγμα» για την Γερμανία προκειμένου να σπρώξει την δική της άποψη για το μέλλον της Ευρώπης. Άποψη στενή, υποταγμένη στον ανερχόμενο γερμανικό εθνικισμό και άδικη προς την Ελλάδα. Όχι ότι δεν υπήρχε και υπάρχει βάση κριτικής στην χώρα μας, κάθε άλλο. Αλλά στο όνομα αυτής της κριτικής ενισχύθηκε η γερμανική αντίληψη που κυριάρχησε μετά την γερμανική ενοποίηση και που ήθελε τη Γερμανία να απαλλάσσεται από πολλά «ευρωπαϊκά δεσμά» του παρελθόντος και να θέλει να φέρει την ΕΕ στα άμεσα μέτρα της.Συνολικά, η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική δεν κατανόησε σε ποια πλαίσια τέθηκε το ελληνικό (και οικονομικό) ζήτημα και τις αρνητικές συνέπειες αυτών των νέων πλαισίων, ενώ δεν συνέβαλε καθόλου στο να αξιοποιήσει η Ελλάδα τις νέες δυνατότητες που διαμορφώθηκαν στον σημερινό κόσμο. Τέλος, από τη σκοπιά αυτών των δύο σημείων, δεν επεξεργάστηκε εναλλακτικά σενάρια για τη χώρα προς αντιμετώπιση της κρίσης.

Η κρίση αφορά και την εξωτερική πολιτική

Η κυβέρνηση αντιμετώπισε την οικονομική κρίση και τους μηχανισμούς επίλυσής της ως ένα οικονομικό – λογιστικό ζήτημα. Δεν αντελήφθηκε τον πρωταρχικό και καθοριστικό ρόλο της πολιτικής και για αυτό δεν την αντιμετώπισε πολιτικά, αλλά και ούτε ως ζήτημα διαπραγμάτευσης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το Υπουργείο Εξωτερικών δεν δραστηριοποιήθηκε και δεν ανέπτυξε, ως όφειλε, ένα πολιτικό σχέδιο παρεμβάσεων στους φορείς, εθνικά κράτη και διεθνείς / παγκόσμιοι οργανισμοί που εμπλέκονται με την κρίση και τις δυνατότητες λύσης. Δεν συνέβαλε ώστε να δημιουργηθούν και αξιοποιηθούν νέες δυνατότητες δανειοδότησης από τις αναδυόμενες αγορές. Δεν συνέβαλε στην κατανόηση της συμπεριφοράς της Γερμανίας και ουσιαστικά αδιαφόρησε στην επίδραση επί της κοινής γνώμης αυτής της χώρας. Δεν συνεργάστηκε με εταιρείες δημοσίων σχέσεων προκειμένου να βρεθούν σύμμαχοι στο γερμανικό πολιτικό σύστημα και να αλλάξει η εικόνα της χώρας. Ακόμα και αν το έκανε, που δεν το αντελήφθηκε κανείς, σίγουρα το έκανε με λανθασμένο τρόπο. Προσωπικά δεν συνάντησα στον μεγάλο γερμανικό τύπο κείμενα Ελλήνων Διπλωματών και Ακολούθων Τύπου που ως όφειλαν θα απαντούσαν σε ακραία δημοσιεύματα. Γενικά δεν υπήρξε οργάνωση μιας κάποιας καμπάνιας σε μια τέτοια κατεύθυνση. Οι μεμονωμένες καλές γνώμες που ακουστήκανε δεν οφείλονταν στις παρεμβάσεις του δικού μας υπουργείου εξωτερικών. Δεν είναι τυχαίο ότι το αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, η SPD, αντιτάχθηκε, με τον τρόπο του, αλλά με σαφήνεια, στην άμεση λειτουργία του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Το γεγονός αυτό, δείχνει ασφαλώς πολλαπλά κενά στην εξωτερική μας πολιτική εν γένει και στις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΣΟΚ ειδικότερα.Στα ίδια πλαίσια, της μη αντιμετώπισης της κρίσης ως ένα ζήτημα πολιτικό που απαιτεί και πολιτικές κινήσεις, μπορεί να ενταχθεί η περιορισμένη διάθεση διαπραγμάτευσης της ελληνικής πολιτείας, όπως επαναλαμβάνουν στελέχη της κυβέρνησης, έναντι των δανειστών της χώρας. Εδώ δεν αξιοποιήθηκε η μεγάλη πείρα του υπουργείου που έχει κάνει πολλαπλές διεθνείς διαπραγματεύσεις, αλλά και ειδικές διαπραγματεύσεις οικονομικής φύσης στα πλαίσια της ΕΕ. Δεν κατανοήθηκε ότι άλλο διαπραγματεύεται κανείς σε δύσκολες συνθήκες και άλλο παραιτείται από τη διαπραγμάτευση στο όνομα της δύσκολης κατάστασης.Η μη παρουσία της ελληνικής διπλωματίας, η μη αξιοποίησή της σε μια κατεξοχήν πολιτική σκηνή, εκείνη των διαπραγματεύσεων, των συμμαχιών με τρίτες χώρες, της δημόσιας διπλωματίας και εκείνη των πολιτών, άφησε την Ελλάδα σε ανίσχυρη θέση και κατά προέκταση αδυνάτισε την ελληνική διαπραγματευτική θέση. Το γεγονός αυτό όχι μόνο μας κόστισε και μας κοστίζει οικονομικά, αλλά αναδρά αρνητικά στην ίδια τη διεθνή θέση της χώρας! Επιδρά αρνητικά στη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας στην ίδια την ΕΕ, αλλά και στα Βαλκάνια καθώς και ως προς τα μεγάλα εθνικά θέματα. Λείπουν παντελώς τα αντίμετρα έναντι της Τουρκίας.Πολύ φοβούμαι ότι σε δύο τομείς η Ελλάδα δείχνει στις σημερινές συνθήκες κρίσης μεγάλη αδυναμία: οικονομία και εξωτερική πολιτική. Πρόκειται για τους δύο τομείς που είναι τα κλειδιά αυτή την περίοδο για το μέλλον της. Μέλλον για το οποίο ανησυχώ! Ανησυχώ Πολύ! Και θέλω να θυμίσω: η πιο μεγάλη οικονομική απώλεια μπορεί να αποκατασταθεί. Απώλειες στα εθνικά θέματα δεν αποκαθίστανται «με φυσιολογικές και λογικές μεθόδους»!

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

...ο κακός μας ο καιρός!!!

...ο κακός μας ο καιρός!!!
Οι κυβερνήσεις μάθανε να παίρνουν δυσάρεστα μέτρα εκ των υστέρων, γιατί όλο και κάποιος θα παρέμβει για να τους βοηθήσει ΥΠΟ ΟΡΟΥΣ, ώστε να βρουν αυτές ευκαιρία να… φορτώσουν τα «έκτακτα μέτρα» στον… κακομοίρη που θα προσπαθήσει να τους βγάλει απ’ τη «λούμπα», είτε λέγεται ΔΝΤ είτε ΟΟΣΑ είτε… μακαρόνια με κιμά.
Η αλήθεια είναι ότι, αυτοί οι οργανισμοί συστήνουν κάποια μέτρα. Και είναι δυσάρεστα. Αλλά:
1. Δεν τα χαράζουν σε πέτρα. Κάποια είναι διαπραγματεύσιμα. Ως κυβέρνηση, η μαγκιά σου είναι να αντιπροτείνεις – να προσέρχεσαι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με κάποιες ιδέες. Καλύτερες, αν μπορείς…
2. Συνήθως, ΔΕΝ προτείνουν τα μέτρα που εξαγγέλουν οι κυβερνήσεις. Όχι όλα, τουλάχιστον. Εκτός από τα προφανή με τα οποία ΔΕΝ ασχολούνται (όπως το συνταξιοδοτικό, οπότε τα όποια μέτρα δεν μπορεί να αποδοθούν σε αυτούς, αλλά στην κυβέρνηση και στους δικούς της συμμετοχικούς οργανισμούς, όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση), υπάρχουν και άλλα –λιγότερο προφανή – για τα οποία αδιαφορούν (π.χ. οι μειώσεις μισθών, η επιβολή έμμεσων φόρων, κλπ).
Αν είχατε προσέξει αυτά που είπε ο Πάγκαλος προχθές, ότι δηλαδή «Δεν ξέρω τι θα μας ζητήσει το ΔΝΤ που δεν μας ζήτησαν ήδη οι Ευρωπαίοι εταίροι», θα καταλαβαίνατε ότι ουσιαστικά υπάρχει και ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ για αυτά που αναφέρω. Η Ευρώπη, όπως θα έκαναν π.χ. η ΗΠΑ για το Idaho ή την California, παρεμβαίνει περισσότερο στα «δικά μας» γιατί θεωρεί ότι είναι «σπίτι της». Και, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να εξελιχθεί σε μια σοβαρή ομοσπονδία, όπως οι ΗΠΑ, έχει δίκιο. Από εκεί και πέρα, όμως, είναι στο χέρι μας να αντιπροτείνουμε καλύτερες λύσεις ώστε να αποτινάξουμε από πάνω μας κάτι από το… νταβατζιλίκι που μας επιβάλλεται (για να μας δοθούν μερικά φράγκα με όρους… κινέζικης γειτονιάς).
Που είναι το αναπτυξιακό πρόγραμμα που υποσχέθηκε η κυβέρνηση; Το Keynes-ιανό μοντέλο που καλεί σε αύξηση των δημοσίων δαπανών για έξοδο από την ύφεση; Του οποίου –παρεμπιπτόντως– ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές (καθότι ένας από τους ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΥΣ οικονομολόγους σήμερα) είναι ο Dominic Strauss Kahn, ήτοι ο Διοικητής του ΔΝΤ; Μόνον τα ραμολιμέντα της Ευρώπης θα σκέφτονταν την ΗΛΙΘΙΑ πρακτική να πάρουν μέτρα λιτότητας σε καιρό ύφεσης χωρίς ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ να έχουν φροντίσει να πάρουν μέτρα κατά της ύφεσης! Αντί, δηλαδή, να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε την οικονομία πρώτα και μετά τα δημοσιονομικά, ας ασχοληθούμε με τα δεύτερα και… αισίως θα τα θάψουμε και τα δύο μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε με δαύτα!
ΩΡΑΙΑ ΛΥΣΗ!!! Εύγε! Δεν ήξερα τους Trichet-δες στα νιάτα τους για να γνωρίζω τι… οικονομικό καπνό φουμάρανε (αν κι ο συγκεκριμένος κόντεψε να χρεωκοπήσει την Credit Lyonnaise, η οποία τον… ξεφορτώθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, στο πρώτο μέρος που κατάφερε, ήτοι την ΕΚΤ, τόσο βιαστικά που δεν υπολόγισε τις συνέπειες), αλλά τώρα στα γηρατειά τους μόνον… οικονομολόγοι δεν δείχνουν να είναι. Οπότε, δεν γνωρίζω αν ποτέ δεν σκαμπάζανε ή αν –ενώ κάποτε σκαμπάζανε– τώρα «τα χάσανε», λόγω ηλικίας…
Αυτό όμως είναι πέραν από το σκοπό του παρόντος. Το παρόν έχει σκοπό να κάνει 5-6 νοματαίους (ή όσους μπορέσει, τέλος πάντων) να καταλάβουν ότι το ΔΝΤ δεν είναι ο δαίμονας, αλλά η πολιτική ηγεσία. Σκεφτείτε μόνον τι λέγανε πριν από δύο βδομάδες οι πολιτικοί: σπέρνανε τον πανικό για το ότι το επιτόκιο του ΔΝΤ θα ήταν εξοντωτικό, για να τους πιστέψει ο λαός και να φωνάξει «έξω το ΔΝΤ». Μόλις βγήκαν κάτι καλόπαιδα (το «κα» με… ωμέγα) σαν κι εμένα και φωνάξανε ότι το επιτόκιο του ΔΝΤ είναι στο ¼ από αυτό που ζητιανεύουμε στην ΕΕ, βγαίνουνε κι αλλάζουνε το τροπάριο με το αμίμητο «δεν πρέπει να βάλουμε σπίτι μας το ΔΝΤ μόνον και μόνον για να δανειστούμε με χαμηλό κόστος». Εντός δύο εβδομάδων δηλαδή, σταμάτησε να είναι… ακριβό το ΔΝΤ και τώρα έγινε… κακό! Μόνον που, όταν «τους σωθεί» ΚΑΙ αυτό το τροπάριο, θα έχουν πλέον στερέψει κι οι δικαιολογίες. Και ΕΥΤΥΧΩΣ οι χώρες της ΕΕ –η εξής μία: η Γερμανία– φρόντισαν να ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ το ΔΝΤ, με την επιμονή τους να είναι «μέσα» σε οποιονδήποτε μηχανισμό στήριξης… εφευρεθεί. Ευτυχώς, λέω…
… γιατί οι Γερμανοί ΚΑΤΙ ξέρανε και γίνανε οι κακοί της γειτονιάς. Που μας φέρνει στο άλλο θέμα που σας είχα υποσχεθεί να θίξω: αυτό της φοροδιαφυγής και των Ελβετικών Τραπεζών. Βλέπετε, οι Γερμανοί ΔΕΝ είχαν… Ζαγάρια ανακριτές για το σκάνδαλο της Siemens και θέλησαν πράγματι να μάθουν ποιοι διακινήσανε το χρήμα, για να τους… φορομπήξουν κανονικά (και με το ΔοΝηΤή). Κι έτσι… ανοίξανε όλους τους λογαριασμούς στην Ελβετία, για όλα τα ονόματα που εμπλέκονταν στο σκάνδαλο. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά – επειδή έχουνε κι αυτοί κρίση και χρειάζονται τα φορολογικά έσοδα – τους πήραν… σβάρνα και τους ανοίξανε όλους! Και κατά τη διαδικασία αυτοί μάθανε ποιοι Ευρωπαίοι έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία. Με ονόματα. Και πήρανε και κοπιάρανε τη λίστααααα…
Κι εδώ ήταν το ενδιαφέρον: βρήκανε ότι στις Ελβετικές Τράπεζες τα δημόσια και πολιτικά πρόσωπα της Ελλάδας έχουν καταθέσεις ύψους (κρατηθείτε!!!) περίπου €564 δις! Δηλαδή, ΘΑ ΛΥΝΟΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΝ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΣΑΝΕ!!! Θα με ρωτήσετε: Ποιοι να τους φορολογήσουν; Οι… ίδιοι τον εαυτό τους και τους φίλους τους; Δεν γίνεται να βρούμε τα ΜΗ δημόσια και πολιτικά πρόσωπα να φορολογήσουμε; Η απάντηση είναι: ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!!! Οι ιδιώτες επενδυτές έχουν στις Ελβετικές Τράπεζες μόλις… €173 δις περίπου! Δηλαδή, κάτι παραπάνω από 30% από το ποσό που συγκεντρώνουν τα πολιτικά πρόσωπα!!! Τι ψυχή έχουν τα €173;;; Τα €564 πρέπει να βρεθεί κάποιος να φορολογήσει!!!
Οπότε, ξέρετε τώρα γιατί η Merkel έγινε η «κακιά», που δεν θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα. Όχι μόνον είδε ότι τα λεφτά θα τα διαχειριστούν ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ για το πρόβλημα και ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΟΥΝ, αν ήταν τίμιοι (και, ως γνωστόν, δεν δίνεις λεφτά σε κάποιον που δεν είναι τίμιος αν εσύ δεν είσαι βλάκας!!!), αλλά έγινε και το εξής «απείρου κάλλους»: ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ στην πολιτική μας ηγεσία και η τελευταία ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ! Όταν πρόκειται, δηλαδή για… persona grata, τότε έχουμε lista non grata: επειδή, δηλαδή, αυτοί στη λίστα είμαστε εμείς και οι δικοί μας και μας θέλουμε, τη λίστα που μας ρίχνει στο πυρ το εξώτερο δεν τη θέλουμε! Έτσι ακριβώς!!! Και νααααα… βγάζουμε τις προσβλητικές εκπομπές των Γερμανών στο «κουτί» και προπαγανδίζουμε ενάντια στην… προπαγάνδα τους ενάντια στην Ελλάδα. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ! Γιατί δεν είναι αφελέστατοι σαν τους δικούς μας νοματαίους-ψηφοφόρους. Και γιατί ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ, ΠΑΡΑ ΗΛΙΘΙΟΣ!!!
Και – με συγχωρείτε για την έλλειψη εμπιστοσύνης στους έταιρους Έλληνες… χωρικούς– αλλά φοβάμαι πως πολλοί θα διαφωνήσουν με το παραπάνω απόφθεγμα. Και, διαφωνώντας με το παραπάνω, θα με δικαιώσουν, και μάλιστα με το… παραπάνω!!!
Αν πάλι έχω υπερεκτιμήσει το γενικό μέσο όρο της αφελείας των λοιπών Ψωροκωτσαίων, ο Νοήμων Ζευς ας συγχωρέσει εμένα… κι οι Ψωροκωτσαίοι ας σταματήσουν να συγχωρούν τους πολιτικούς και ας συγχωρέσουν το καημένο το ΔΝΤ. Αρκετά έχει τραβήξει απ’ τους πρώτους – εσείς κι εγώ του λείπαμε!!!

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ 2010

Tο τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι αναλύσεις που υποστηρίζουν ότι για να υπερβεί η χώρα την κρίση της, δεν πρέπει να στραφεί κύρια ενάντια στον άνομο πλουτισμό, στα μεγάλα κεφάλαια που φοροδιαφεύγουν, φοροκλέπτουν και δεν πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, στην παραοικονομία και στη λαμογιά, αλλά ενάντια σε όσους πιστεύουν στη δύναμη και στα δικαιώματα του λαϊκού παράγοντα. Φτάνουν δε, να διατυπώνουν, άμεσα ή έμμεσα, ακόμα και την απαίτηση να στραφεί η κυβέρνηση ενάντια στο μαζικό κίνημα και στο ίδιο το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά, βέβαια, πίσω από αυτόν τον προσδιορισμό του «εχθρού της οικονομίας» κρύβεται η προσπάθεια να αποκοπεί η σημερινή κυβέρνηση από τις δυνάμεις από τις οποίες αντλεί την πολιτική της ισχύ. Δυνάμεις στις οποίες μπορεί να βρει στηρίγματα στις δύσκολες σημερινές συνθήκες. Κάποιοι επιθυμούν την κυβέρνηση να κλειστεί σε ένα «Πύργο» και να εξαρτάται από όσους επιδιώκουν να αξιοποιήσουν την κρίση προς ίδιο όφελος και σε βάρος της κοινωνίας.

Ο Πύργος του Κάφκα και ο κίνδυνος για τη διακυβέρνηση
Ο «Πύργος» του Φραντζ Κάφκα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα. Στο κείμενο, εκφράζεται η απέχθεια απέναντι σε δύο φαινόμενα που κυριαρχούν στον παγκόσμιο καπιταλισμό: την αποξένωση και την κυριαρχία της γραφειοκρατίας. Ο Α.Ντέπλιν χαρακτήρισε αυτό το έργο ως ένα «λογοτεχνικό ρεπορτάζ από το βασίλειο της Αλήθειας». Μια έκθεση γεγονότων που καταγγέλλει την αλαζονεία και τον αυταρχισμό της εξουσίας. Που υποστηρίζει τη διαφάνεια η οποία δίνει δύναμη στην αντιμετώπιση σκοτεινών διαδικασιών και γεγονότων. Στον «Πύργο» διατυπώθηκε το δύσκολο, το παράξενο, το ανείπωτο ως προς την γραφειοκρατία και την αποξένωση με ευθύτητα και ευαισθησία.Δεν επιδιώκω να κάνω κριτική λογοτεχνίας για ένα έργο το οποίο ο Κάφκα απέτρεψε να δημοσιευτεί όσο ζούσε. Όμως, η σημασία του είναι μεγάλη. Διδάσκει πώς η εξουσία όταν δεν προσέχει σε καιρούς μεγάλων δυσκολιών μπορεί να χάσει την επαφή της με πλευρές της πραγματικότητας και να συμπεριφέρεται ως να είναι ένας περιχαρακωμένος «Πύργος». Στο έργο του ο Κάφκα περιγράφει πώς ένα σύστημα μπορεί να κλειστεί στον εαυτό του. Να εγκλωβιστεί δε στην αυταπάτη, ότι αυτή η αποκοπή είναι η πραγματικότητα καθ’ αυτή. Να πιστέψει ότι μπορεί να γνωρίζει την πραγματικότητα και την αλήθεια ανεξάρτητα από την κοινωνική πραγματικότητα και χωρίς διάλογο μαζί της.

Ο κίνδυνος της αποξένωσης
Ένας μεγάλος κίνδυνος για την Πολιτική, είναι να αποξενωθεί από τον κόσμο που την στήριξε και την στηρίζει. Ο κίνδυνος αυτός αυξάνει όσο ενισχύεται η αντίληψη ότι η Πολιτική γνωρίζει εξ’ ορισμού καλύτερα από το εκλογικό σώμα και δεν «χρωστά» στο τελευταίο κάτι. Πρόκειται, όμως, για αντίληψη αμφίβολης αποτελεσματικότητας, αλλά και δημοκρατικότητας,. Στηρίζεται στη λανθασμένη υπόθεση ότι η εκλογική εντολή και το εκλογικό σώμα δεν συμβαδίζουν. Όμως, αν δεν αρέσει σε κάποιους το ελληνικό κοινωνικό σώμα, τότε ισχύουν όσα εύστοχα εντόπισε ο Μπρεχτ. Ο μεγάλος ποιητής αναρωτιόταν για πιο λόγο εκείνοι στους οποίους δεν τους αρέσει ο συγκεκριμένος λαός, δεν αποφασίζουν «μέσα στην σοφία τους» να τον αλλάξουν και να βρουν έναν «καλύτερο λαό και της αρεσκείας τους»; Εξάλλου, αυτή η «αφ’ υψηλού και απόμακρη θεώρηση» του λαού δημιουργεί σειρά προβλημάτων για την πολιτική.Πρώτον, διαταράσσει τη σχέση ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις και φορείς κοινωνικών κινημάτων με την κυρίαρχη σήμερα Πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι να διαχέεται η αντίληψη ότι όσο «πιο απαραίτητες» είναι ορισμένες πολιτικές, όπως τις αντιλαμβάνονται ορισμένοι, τόσο περισσότερο υποτίθεται ότι επιβάλλεται η άνευ πολλών συζητήσεων εφαρμογή τους. Η διαβούλευση μπορεί να γίνεται σε τριτεύοντα θέματα, ενώ στα θεμελιακά προβλήματα της χώρας οι πολιτικές προκύπτουν χωρίς πολλές κουβέντες. Μάλιστα, οι φορείς των πιο πάνω απόψεων, έχουν ξεχάσει τις ιδιαίτερες σχέσεις που οφείλει να διατηρεί μακρόχρονα η κεντροαριστερά με τα μαζικά κινήματα. Συμπεριφέρνονται δε, ως να υπάρχει μια εξ’ ορισμού αντίθεση ανάμεσα στον σεβασμό των κοινωνικών παικτών και την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο έχουν μια φτωχή αντίληψη για την Πολιτική, αλλά και για τις σχέσεις της πολιτικής με την κοινωνία.Δεύτερο, ορισμένοι δημιουργούν την εικόνα της αντιπαλότητας ανάμεσα στην ανάγκη να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία και την ανάγκη αυτή η σωτηρία να μην σημαίνει τον πνιγμό των λαϊκών δυνάμεων που ακολούθησαν τον Γ.Α.Παπανδρέου. Αν ερχόταν κάποιος από άλλο πλανήτη θα αποκόμιζε την εντύπωση, ότι η σωτηρία της χώρας είναι ο μονόδρομος που περνά μέσα από την καταστροφή των μαζικών κινημάτων και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Ότι για κάποιο λόγο, που δεν χρειάζεται να αναφερθεί, για την κρίση φταίνε οι εργαζόμενοι και μάλιστα διττά. Οικονομικά διότι «εισπράττουν παραπάνω» από ότι πρέπει, και πολιτικά που δεν θέλουν να λιμοκτονήσουν αυτοβούλως.Τρίτο, οι δυνάμεις που νιώθουν απέχθεια για το λαό, τον απεχθάνοντε διότι αντιστέκεται σήμερα στα μεγάλα σχέδια ανακατανομής εισοδήματος, όπως αντιστάθηκε στα σχέδια που παρουσίαζαν τον Γ.Α.Παπανδρέου ανίκανο να κερδίσει εκλογές. Που υποτιμούσαν τα μεγάλα ταλέντα του, όπως επιβεβαιώθηκαν και στα πρόσφατα ταξίδια του στο εξωτερικό. Που επιθυμούν τον Γ.Α.Παπανδρέου αποκομμένο από τα λαϊκά του στηρίγματα και εξαρτώμενο από την δική τους σημερινή «υποστήριξη», όπως είχαν κάνει και με τον Κ.Καραμανλή. Τέταρτο, μια χώρα δεν μπορεί να βγει δημιουργικά – παραγωγικά από την κρίση χωρίς τις πλάτες, την στήριξη και την έμπνευση της πλειοψηφίας του λαού της. Η οικονομική πολιτική δεν είναι σκέτη λογιστική. Είναι πριν από όλα μια πολιτική συμμαχιών με δυνάμεις που εάν κινηθούν μπορούν να βγάλουν «με το μυαλό και τα μπράτσα τους», όπως λέει ο ποιητής, τη χώρα από την κρίση. Όποιος θέλει να εξέλθει η Ελλάδα από την κρίση ενάντια στις ανάγκες, τα όνειρα και τη θέληση του λαού, ουσιαστικά επιδιώκει στα πλαίσια της κρίσης να επιβάλει μια μεγάλη ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των πιο αδύνατων.Το συμπέρασμα είναι ότι εκείνοι που προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι το καλό της χώρας βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση από το καλό των μαζικών κινημάτων και του κόμματος που κέρδισε πρόσφατα τις εκλογές επιδιώκουν να αποξενώσουν την κυβέρνηση από τα λαϊκά στηρίγματά της και να την εξαρτήσουν από τους ίδιους προς ίδιον όφελος.

Ο κίνδυνος της γραφειοκρατικοποίησης
Μια κυβέρνηση που δρα ξεκομμένη από το λαϊκό στοιχείο μπορεί να έχει τη λανθασμένη εντύπωση ότι τοιουτοτρόπως θα μπορέσει να επιτελέσει καλύτερα το έργο της. Στην πραγματικότητα, όμως, θα έχει χάσει τον θεμελιακό της σύμμαχο, τα δικά της λαϊκά στηρίγματα. Μια κυβέρνηση, όμως, χωρίς λαϊκά στηρίγματα δεν θα είναι σε θέση να γνωρίζει το τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα. Ποιες είναι οι επιπτώσεις και οι δυνατότητες της πολιτικής της. Πόσο πραγματικά αντέχουν οι πολίτες τις επιλογές της. Θα καταφεύγει στις δημοσκοπήσεις και στα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ. Έτσι, όπως ακριβώς έκανε ο Κ.Καραμανλής και για αυτό ο ίδιος βρέθηκε προ μεγάλης έκπληξης την ημέρα που τα υπόγεια ρεύματα των απομάκρυναν με σφοδρότητα από την κυβέρνηση.Στην πολιτική δεν έχει σημασία μόνο να νικάς, σημασία έχει και τι κάνει κανείς με αυτή τη νίκη. Δεν έχει μόνο σημασία πώς ανέρχεται κανείς στα αξιώματα, εξίσου σημαντικό, και συχνά εκ των υστέρων σημαντικότερο, είναι ο τρόπος που φεύγει κανείς από την πολιτική σκηνή όταν πίσω του πέφτει η αυλαία. Αγαπητός; Αποδεκτός ότι πέτυχε, ή έστω ότι προσπάθησε; Ότι υπηρέτησε πατρίδα και λαό; Ή ως κάποιος γραφειοκράτης, μακριά από τα όνειρα και τις ελπίδες εκείνων που τον ανέβασαν στο κύμα της επιτυχίας;Όσοι εντός της κυβέρνησης εξακολουθούν να υποτιμούν το λαϊκό στοιχείο που εκφράζεται και μέσα από τις αγωνίες του κόσμου του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αναστοχαστούν πάνω στη στάση και στις σχέσεις τους μαζί του. Να σταματήσουν την αλαζονική συμπεριφορά που δεν ακούνε και δεν συζητούνε με τους κατόχους διαφορετικής γνώμης και ας ακολουθήσουν, επιτέλους, το παράδειγμα του πρωθυπουργού και Προέδρου τους. Μακριά από τάσεις γραφειοκρατικοποίησης και αποξένωσης. Στις θέσεις τους δεν τους επέλεξαν οι θεοί των ουρανών, αλλά ο λαός με την ψήφο του. Αν δεν τους άρεσε να το έλεγαν τότε που την ζητούσαν.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

ΠΡΟΛΗΨΗ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ;

Το περίεργο στην πρόσφατη ιστορία της εισβολής της αστυνομίας στο ΕΜΠ δεν είναι ότι ο πρύτανης, στην προσπάθειά του να προστατεύσει ανθρώπους και υποδομές, ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας. Το περίεργο είναι ότι τα πανεπιστήμια αποτελούν μοναδικό παράδειγμα μαζικών χώρων σε μια εποχή έξαρσης της βίας και της εγκληματικότητας, που παραμένουν απολύτως απροστάτευτοι. Όταν ακόμη και οι κινηματογράφοι και τα εμπορικά καταστήματα διαθέτουν σήμερα τη δική τους φύλαξη.
Αντί λοιπόν η συζήτηση να αφορά την πρόληψη και την αποτροπή εκδηλώσεων βίας στα πανεπιστήμια με μορφές απόλυτα συμβατές με τη νομιμότητα και την ακαδημαϊκή δεοντολογία, αυτή εστιάζεται αποκλειστικά στην ανάγκη εκ των υστέρων επέμβασης και καταστολής. Ως εαν να μην υπάρχει το διεθνές παράδειγμα φύλαξης των πανεπιστημίων από υπηρεσίες που ανήκουν στα ίδια τα ιδρύματα. Μια πρακτική που είναι απόλυτα συμβατή με την αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων, από την οποία άλλωστε πηγάζει και η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου.
Η οργάνωση και εκπαίδευση υπηρεσιών φύλαξης στα πανεπιστήμια θα δράσει αποτρεπτικά για τις συνήθεις μορφές παραβατικότητας και συμπληρωματικά με τη δημόσια δύναμη. Ο ρόλος της οποίας θα περιοριστεί, όπως η λογική και ο νόμος επιβάλλουν, μόνο στις «βαριές» περιπτώσεις αυτόφωρων κακουργημάτων ή εγκλημάτων κατά της ζωής. Όσο για το κόστος μιας τέτοιας πρωτοβουλίας σε εποχή δημοσιονομικής κρίσης δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία. Αφού η πρόληψη κοστίζει πάντοτε λιγότερο από την εκ των υστέρων αποκατάσταση…

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΣΧΕΤΟ

Ας ξεκινήσουμε με ένα θεμελιακό ερώτημα: Υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία της Ελλάδας; Απάντηση ναι! Και μάλιστα πολύ μεγάλο και σύνθετο. Η χώρα ζει μέσα σε μια τριπλά σύνθετη κρίση:Πρώτον, την μακρόχρονη διαρθρωτική: δεν παράγει επαρκή αγαθά και υπηρεσίες και η ανταγωνιστικότητά της βαίνει συνεχώς μειούμενη. Η πλευρά αυτής της κρίσης έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των Ελλήνων επιχειρηματιών, την δυσλειτουργία των τραπεζών, την έλλειψη επαρκών ποιοτικών χωρητικοτήτων στο ελληνικό κράτος. Με το γεγονός, ακόμα, ότι η Ελλάδα βαίνει στην συγκρότησή της ως μιας κοινωνίας συνενοχής, όπου πολλοί αδύναμοι κάνουν μικρές ένοχες πράξεις και οι ισχυροί μεγάλες. Την ίδια ώρα, ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός της χώρας βρίσκεται σε διαδικασία αποδιάρθρωσης, ενώ αυξάνει η άνιση κατανομή εισοδημάτων και περιουσίας.Δεύτερο, η χώρα βιώνει με τρόπο έντονο τις βαθιές αρνητικές συνέπειες από την παγκόσμια κρίση. Την έλλειψη επαρκών κλάδων παραγωγής και υπηρεσιών που να προσθέτουν αξία στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας. Την μη ειδίκευση της χώρας στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, Την ταχύτερη «αφομοίωση» των προβλημάτων που της δημιουργεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο όπου κινείται και, ταυτόχρονα, την μεγάλη καθυστέρηση ενσωμάτωσης των όποιων θετικών της ΕΕ, καθώς και την αργόσυρτη αξιοποίηση των κονδυλίων που δικαιούται η χώρα.Τρίτο, η οικονομική κρίση είναι, επίσης, αποτέλεσμα της πολιτικής της ΝΔ. Όπως ευθαρσώς δήλωσε ο πρώην υπουργός οικονομικών της ΝΔ, Γ.Αλογοσκούφης (Real News 10.1.2010), αν η κυβέρνηση του Καραμανλή λάμβανε με την πολιτική της “έγκαιρα μέτρα” δεν θα είχε η χώρα «το σημερινό πρόβλημα». Είναι, δηλαδή, προϊόν πολιτικών επιλογών και όχι απλά τυφλών νόμων της αγοράς.

Τι στρατηγική;

Το συμπέρασμα των πιο πάνω, είναι ότι η χώρα έχει να αντιμετωπίσει μια πολλαπλή κρίση. Οφείλει να δώσει απαντήσεις στα μέγιστα δημοσιονομικά προβλήματα με ηρεμία και νηφαλιότητα, χωρίς να αφήνει να την πιέζουν μονόπλευρά. Ταυτόχρονα, οφείλει να διασφαλίσει την υπέρβαση των εσωτερικών διαρθρωτικών προβλημάτων στα οποία οφείλεται η σφοδρότητα της κρίσης. Την ίδια στιγμή, τέλος, να λάβει μέτρα προστασίας εκείνων των τμημάτων της κοινωνίας που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση και διαθέτουν τα λιγότερα μέσα για να την αποκρούσουν.Νομίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναστοχαστεί περισσότερο επί των μακρόχρονων πολιτικών επιπτώσεων της κρίσης. Πράγματι οφείλει να αντιμετωπίσει την δημοσιονομική πτυχή της. Αλλά, ταυτόχρονα, να θυμάται ότι καμιά χώρες δεν εξήλθε μέχρι σήμερα από την κρίση χωρίς πολιτική στρατηγική και σχέδιο, αν αυτή οφειλόταν σε τρεις ταυτόχρονα παράγοντες όπως τους προαναφερθέντες και όχι μόνο στα δημοσιονομικά. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπιση πρέπει να γίνει με πιο σαφή και, ταυτόχρονα, με πιο σύνθετο τρόπο.

Στοιχείο της στρατηγικής: Να σταματήσουν να μαυρίζουν τις ψυχές μας
Η κυβέρνηση υπονομεύει τον εαυτό της, όταν συνεχώς κάνει ή επιτρέπει (δεν είμαι ντέντεκτιβ για να είμαι σίγουρος) τις συνεχείς διαρροές για παρόντα και μελλοντικά μέτρα σταθεροποίησης και λιτότητας. Αν είναι σε κάτι που συμφωνούν όλοι οι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο, από δογματικά κρατιστές μέχρι τους αναρχικούς φιλελεύθερους, και από τον Κ.Μαρξ μέχρι τους νεοφιλελεύθερους Χάγιεκ και Φρίντμαν, είναι η σημασία που παίζει η κοινωνική ατμόσφαιρα και η αίσθηση εμπιστοσύνης που έχει μια κοινωνία στην οικονομία της.Αντιλαμβάνομαι ότι η κυβέρνηση ήθελε και θέλει να πείσει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση της οικονομίας και ιδιαίτερα ως προς τα δημοσιοοικονομικά. Όμως, αυτό πρέπει να γίνει με μια σαφή περιγραφή της όλης κατάστασης και της παράθεσης του συνόλου των μέτρων που πρέπει να ληφθούν. 50 μέτρα; 500; 5.000; όσα εκείνη γνωρίζει και νομίζει. Αλλά να τα πει μια και έξω. Μην μαυρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ την ψυχή των Ελλήνων με «θα πάρει» μέτρα λιτότητας, ή, ότι «ίσως χρειαστεί» να πάρει. Με τροπολογίες «χωρίς γονέα» και διαδρομές με «λανθασμένα τέλη». Ας συμμαζέψει τα μέτρα που προκρίνει σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα και ας τα πει. Στο βαθμό που θα είναι πειστικά και η ίδια ειλικρινής, συνεπής και σταθερή, θα έχει και την υποστήριξη του λαού. Ας τα ανακοινώσει όλα σε μία, έστω δύο δόσεις, και εκεί να τελειώνει. Μπορεί να χρειαστεί συμπληρωματικά ή διορθωτικά μέτρα. Καλώς, μία φορά και τίποτα παραπάνω.Το μαύρισμα ψυχής πρέπει να έχει πλαίσιο, όριο, τέλος. Διαφορετικά η πρόθεσή της να πείσει για τα προβλήματα της οικονομίας μπορεί να γίνε μπούμερανγκ. Να στραφεί σε βάρος της ίδιας της οικονομίας και της κυβερνητικής πολιτικής. Δηλαδή, να φοβίσει τόσο τον κόσμο ώστε να αποσύρει τα λεφτά του, και να τα βάλει κάτω από το μαξιλάρι και το στρώμα. Να μην παλέψει για την επιβίωση της μικρής επιχείρησης που διαθέτει. Να αυξηθεί η φοροδιαφυγή, η κλοπή, η λαμογιά. Για αυτό επιμένω, τα προβλήματα της οικονομίας δεν είναι προβλήματα μόνο λογιστικής. Είναι πριν από όλα πολιτικά προβλήματα. Προβλήματα πολιτικών χειρισμών και στρατηγικής.

Κοινωνική Πολιτική και ηθική

Η κυβέρνηση έχει να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα, αποφασιστικής, όμως, σημασίας. Ότι, δηλαδή, δεν θα τα παίρνει μόνο από τους μη επαρκώς έχοντες και κατέχοντες. Ότι δεν προσφεύγει με τη λογική του εισπράκτορα και του λογιστή (δύο επαγγέλματα που τιμώ αλλά δεν μπορούν να υποκαθιστούν την πολιτική). Να προστρέχει, δηλαδή, σε μέτρα παγώματος μισθών και ακόμα χειρότερα σε μέτρα περιορισμού εισοδήματος σε μικρά και μεσαία εισοδήματα. Αυτές είναι οι εύκολες λύσεις, αλλά όπως εξηγώ το επόμενο Σάββατο, δεν πρόκειται να λειτουργήσουν όπως σχεδιάζονται επί χάρτου. Η Κυβέρνηση οφείλει να δείξει κοινωνική ευαισθησία, αλλά και οικονομική σωφροσύνη. Αν φορτώσει και άλλο τον γάιδαρο θα τον λυγίσει και ή δεν θα παράγει σε λίγο κανένα εισόδημα, ή θα σταματήσει με την εργασία, που μόνο μαυρίλα του φέρνει και θα κατέβει στους δρόμους. Σε αυτή την περίπτωση, αν αυξήσει και άλλο την πίεση, τότε οι απελπισμένοι με δύο και τριών εβδομάδων απεργίες θα έχουν ανατρέψει όλα τα λογιστικά σχήματα μεθόδευσης περιορισμού των ελλειμμάτων.Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει κράτει, αλλά και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της με την κοινωνία. Επί παραδείγματι, θα πρέπει άμεσα να τελειώνει με τα Γκόλντεν –μπόυς. Να τελειώνει με τους προκλητικούς μισθούς τους. Δεν μπορούν κάποιοι να αμείβονται για την κατά κανόνα αποτυχία τους με μισθούς 15 και 20 φορές μεγαλύτερους από εκείνους του πρωτοβάθμιου καθηγητή πανεπιστημίου και 50 φορές από τον κατώτατο μισθό. Να τελειώνει με αυτά τα μισθολόγια που προκαλούν. Δεύτερο θα πρέπει να μας πει τι κάνει ενάντια στα καρτέλ. Θα τα κτυπήσει ή όχι; Διότι σε όλες τις σχετικά ανεπτυγμένες χώρες που πάγωσαν οι μισθοί, όπως στην Ελλάδα, ο τιμάριθμός είχε αρνητικό πρόσημο. Ενώ εδώ έχει «θετικό». Τρίτο να μας πει πόσο θα φορολογήσει τις μεγάλες ιδιοκτησίες και τα κότερα. Τέταρτο, τι θα κάνει με τις οφσόρ εταιρείες; Πέμπτο θα μαζέψει τα χρέη που έχουν τα λαμόγια; Θα συλλέξει τα 5 δισεκατομμύρια που χρωστάνε 300 εταιρείες στο ΙΚΑ κοκ; Μόνο αν η κυβέρνηση δείξει την ώρα της κρίσης κοινωνική δικαιότητα θα έχει εμπιστοσύνη από την κοινωνία, θα μαζέψει από την οικονομία.

Τα δύο άλλα πακέτα μέτρων: συμπαγή και σαφή
Ταυτόχρονα με το πακέτο των μέτρων σταθεροποίησης, η κυβέρνηση οφείλει να ονοματίσει το συνολικό πακέτο ανακούφισης και στήριξης των πιο φτωχών στρωμάτων. Το επίδομα αλληλεγγύης ήταν ένα σημαντικό μέτρο. Πάρθηκαν και άλλα μέτρα, αλλά χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα της καθημερινής μαύρης διαρροής μαυρίσματος των ψυχών. Το πακέτο αυτό πρέπει να προβληθεί ως τέτοιο. Να αναβαθμιστεί η λειτουργία και η παρουσία του. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε σταθεροποιητική πολιτική, αν δεν αποβλέπει, ταυτόχρονα, στην αποτροπή της έσχατης φτώχειας σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.Τέλος και για μένα το σημαντικότερο. Δίπλα στην οικονομική αποτελεσματικότητα και την κοινωνική δικαιότητα, η κυβέρνηση οφείλει να ανοίξει δρόμους στο μέλλον. Πρέπει να πει στο λαό τι θα γίνει μετά την πολιτική της λιτότητας. Αν απλά κάνει λογιστική και είσπραξη, ή είναι σε θέση μετά την εποχή της μαυρίλας να διασφαλίσει μια εποχή φωτός. Δηλαδή, αν είναι σε θέση να δώσει προοπτικές. Όχι απλά στο ντύσιμο της οικονομίας, αλλά και στον πυρήνα της. Αλλά επ’ αυτού στο επόμενο άρθρο.