chapter 2 part 4

Δεν έπαιζα με καθαρούς όρους και το ήξερα. Αυτό όμως που επίσης ήξερα αλλά δεν του έδωσα σημασία είναι ότι , η ζωή τιμωρεί.


“και δε μου λες , τι κατάλαβες από το τηλέφωνο;, τι εικόνα έδινα;” ρώτησε ξαφνικά ενώ το θέμα αυτό το είχαμε αφήσει.
“να σου πω ένα μυστικό, όταν μιλάω απ το τηλέφωνο και έχω και όρεξη, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ νοητά να μεταφερθω δίπλα μ'αυτον που συνομιλώ. Επικεντρώνω σε ήχους, σε τόνο ομιλίας και σε πολλά άλλα μυστικά που αν στα πω πρέπει μετά να σε σκοτώσω”
“πριν με σκοτώσεις πες μου ήταν βρεθηκες χτες δίπλα μου τι είδες; είμαι πολύ περίεργη”
“χμ, αυτό σηκώνει τσιγάρο, λοιπόν άκου τώρα την διάγνωση”
“μάλιστα γιατρέ μου”
“σε φαντάζομαι με φορμιτσα, ξαπλωμένη σε εμβρυακή στάση, να ακούς Χατζηγιάννη που για κάποιο λόγο που δεν ξέρω ακόμα, αλλά θα μάθω, έχεις συνδέσει τα τραγούδια του με προσωπικές εμπειρίες.
Επίσης πρέπει να περνάς και ένα λούκι με το πρόσωπο και ...θες κι άλλα;”
“για συνέχισε”είπε με πολύ ενδιαφέρον και περιέργεια
“οκευ και και τελευταίο. Τόσο όμορφα μάτια είναι αμαρτία να κλαίνε, αυτά και στην υγειά μας” της είπα και της πρότεινα το ποτήρι μου. Με κοίταζε κατευθείαν μέσα στα μάτια ενώ έπινε γουλιά γουλιά το κρασί της.
“θα με κερασεις ένα από τα τσιγάρα σου;” της έδωσα ένα και της το άναψα. Είχε περάσει ένα ολόκληρο λεπτό χωρίς να πει τίποτα. Απλά κοιταζόμασταν στα μάτια, σαν το παιγνίδι που παίζαμε μικροί. Έχανε αυτός που φλεβαριζε πρώτος. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν έχανε κανείς. Έτσι νόμιζα!
“το ξέρεις ότι σε όλα, μα σε όλα ρε πούστη μου, έχεις πέσει μέσα; πως γίνεται αυτό; δεν μπορώ να το πιστέψω, εντάξει την μουσική την είχα δυνατά, αλλά όλα τ'αλλα;”
“θα σου πω μετά, δεν είναι δύσκολο, αλλά πρώτα πες μου γιατι έκλαιγες, και δεν θέτω θέμα αδιακρισιας απ την ώρα που παραδεχθηκες ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα, και για να σε προλάβω, να ξέρεις ότι οτιδήποτε πούμε μένει μεταξύ μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ καν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που να σε κάνει να κλαψεις.Μου βγάζεις μαγκακι. Κακό δεν είναι το κλάμα βέβαια γιατι ξελαφρώνεις αλλά γιατι;”.
Και εκεί άρχισε. Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής της ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου, όχι με όλες τις λεπτομέρειες, αλλά αρκετές για να καταλάβω ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο , που ειχε ταλαιπωρήσει και ταλαιπωρούσε ακόμα τον εαυτό του με τις επιλογές του. Όλοι μας κάνουμε λάθος επιλογές, είναι φυσιολογικό, αλλά στην περίπτωση αυτή, άγγιζε τα όρια της αυτοκαταστροφής. Είχε πλέξει από μόνη της έναν ιστό, ειχε παγιδευτεί η ίδιαια μέσα, και δεν μπορούσε να ελευθερωθεί. Να λυτρωθεί είναι το σωστό.

Δεν ξέρω πως πέρασε μιάμιση ώρα χωρίς να πω τίποτα.
Απλά συμφωνούσα η έκανα νεύματα καταφασης. Της άναβα τα τσιγάρα και της γέμιζα το ποτήρι. Ο λόγος της ειχε μια ένταση που έφτασε στο τέλος να είναι έτοιμη να κλάψει. Όταν αντικρυσα τα βουρκωμένα μάτια της και την άκουσα να μου λέει: “Κώστα πίστεψε με δεν τα έχω πει σε κανένα άλλον, δεν ξέρω τι να κάνω, έχω χάσει το μυαλό μου, παιδεύω την μάνα μου, την έχω αρρωστήσει, σε παρακαλώ πες μου, νοιώθω ότι μπορείς να μου πεις τι να κάνω” εκείνη την ώρα ήθελα να την αγκαλιάσω, να της χαιδεψω τα μαλλιά, να της υποσχεθώ ότι θα κάνω ότι μπορώ να την βοηθήσω. Αλλά ένοιωσα πολύ λίγος, πολύ μικρός. Η κοπέλα οντως υπέφερε.
Της έπιασα το χέρι και το μόνο που κατάφερα να της πω ήταν “δεν ξέρω αν αυτό που θα σου πω θα είναι το σωστό. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να βρεις την λύση , αλλά ένα μπορώ να σου υποσχεθώ. Ότι ώρα, όποια μέρα με χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου.”
“αυτό και μόνο φτάνει. Τελικά εκτός από δουλειά , βρήκα και φίλο, και τι φίλο,λοιπόν τώρα μου χρωστάς και εσύ κάτι, πως τα κατάλαβες όλα απ το τηλέφωνο; για λέγε”
“μαθηματικά πως τα πήγαινες στο σχολείο;” ρώτησα γελώντας για να αποφορτίσω το κλίμα.
“άντε πάλι τα ίδια, τα κουφά, μέτρια ήμουνα”
“λοιπόν γλυκιά μου δεσποινίς, ένα πράγμα στον κόσμο δεν λέει ποτέ ψέματα, κι αυτό είναι οι αριθμοί. Και οι αριθμοί λένε ότι το ογδόντα τοις εκατό των γυναικών όταν είναι ξαπλωμενες παίρνουν εμβρυακή στάση, όταν δε είναι και στεναχωρημενες το ποσοστό αγγίζει το ενενήντα πέντε. Πάμε παρακάτω. Το φορμακι το έπαιξα πενήντα – πενήντα και στάθηκα απλά τυχερός. Όσο για τα κλάματα δεν είμαι και τόσο άσχετος. Οι κύκλοι αγάπη μου κάτω απ τα μάτια, δεν κρατάνε πότε μυστικά, είναι ρουφιάνοι”.
Γούρλωσε τα κατακόκκινα μάτια της και είπε με θαυμασμό “δεν σε πιστεύω, έκανες όλους αυτούς τους συνοιρμους και έβγαλες το σωστό συμπέρασμα. Είσαι σατανάς τελικά.”
“ειδικότητα αποκτηθείσα εν τω στρατευματι” απάντησα με το πομπώδες ύφος που με διέκρινε κάποιες φορές, “ανακριτής αιχμαλώτων πολέμου”.
“υπάρχει τέτοια ειδικότητα στον στρατό;”
“είναι υποειδικοτητα , και άρχισα να γελάω, η κανονική είναι τσάτσος. Αν έχεις μέσον προχωράς στις υποειδικοτητες”
“δεν ντρέπεσαι ρε να κοροϊδεύεις μια ξανθιά στεναχωρημένη; να ρωτήσω και κάτι άλλο; μπορώ;”
“εδώ που φτάσαμε θα στα πω όλα” και έκανα μια γκριμάτσα φοβισμένου μάρτυρα.
“τι έχεις σπουδάσει;”
“ανάλυση εμπορικών και βιομηχανικών εφαρμογών”
“μόνο; δεν μου φαίνεσαι για τεχνοκράτης”
“καλά και λίγο ψυχολογία”
“πόσο λίγο; δηλαδή πήγες κάπου και είπες θέλω δυο κιλά ανάλυση και τρία κιλά ψυχολογία; ρε με δουλεύεις;”.
“δεν σου λέω, έτσι να σκάσεις,παλληκαρι μας φέρνεις τον λογαριασμό σε παρακαλώ;” είπα στο σερβιτόρο που πέρναγε.
“λοιπόν εγώ κερναω για την δουλειά μου”
“χα χα ας γελάσω κατσαρά, πας καλά κοπελιά μου; θες να το μάθει ο πατέρας μου και να με αποκληρώσει; ανήκω στην γενιά που γαλουχήθηκε με αξίες, προσέχουμε και τιμάμε τις γυναίκες και πάνω απ όλα δεν μάθαμε το μισά- μισά και κερνάει η γυναίκα. Γι αυτό βάλε το πορτοφόλι σου μέσα , μην γίνουμε θέμα στο βραδυνο δελτίο”
“τι να σου πω, δεν είναι σωστό αυτό”
“αν είναι σωστό η όχι θα το κρίνει η ιστορία, δουλειά δεν μου είπες από πότε ξεκινάς; και με τι λεφτά;.”
“δεύτερα δίνω παραίτηση και μια βδομάδα διορία, και απ την μεθεπόμενη βδομάδα ξεκινάω στον Βασίλη. Τώρα από λεφτά μου είπε ένα νούμερο αλλά δεν ξέρω αν είναι καθαρά η μεικτά”
“καθαρά είναι” είπα με μια βεβαιότητα και χασκογελουσα σαν να προδιδα την ανάμιξη μου.
Είχαμε αρχίσει να περπατάμε προς το σπίτι μου και μόλις είχαμε περάσει την λεωφόρο όταν σταμάτησε ξαφνικά μπροστά μου και με τα χέρια στην μέση με ρώτησε “και που το ξέρεις εσύ; και πόσα είναι ; αφού τα ξέρεις όλα”.
¨ρε ξανθό χίλια διακόσια δεν σου είπε;”
“χα την πάτησες κύριε. Χίλια μου είπε συν ένα μηχανάκι για τα διόδια της αττικής συν τις βενζίνες μου, δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένη,α μην το ξεχάσω, και δυο σαββατα τον μήνα που θα πληρώνονται ξεχωριστά. Έτσι μου ρχεται να σε φιλήσω”
“ποτέ μην καταπιεζεις τον εαυτό σου” είπα και της έτεινα το μάγουλο μου.
Με αγκάλιασε σαν μικρο παιδάκι και με φίλησε σταυρωτά και στα δυο μάγουλα.
Ένα μακρόσυρτο και επαναλαμβανόμενο κορνάρισμα ακούστηκε πίσω μας. Γυρίσαμε και είδαμε τον Χρήστο να μουντζώνει.
“ρε είστε καλά; λείπετε τέσσερις ώρες και δεν σηκώνεται κινητά, τα χετε παίξει εντελώς και φιλιεστε στην μέση του δρόμου; έχω αφήσει το μαγαζί και σας ψάχνω”.
“εγώ τοχω αφήσει σπίτι”
“εγώ στο αμάξι”
“κι εγώ είμαι ο μαλάκας που σας ψάχνει, άντε μπείτε μεσώ μην σας χέσω και τα δυο ,μαλακισμενα παιδάκια”.
Άνοιξα την πόρτα στην Αντα και έκανα να κάτσω μαζί της στο πίσω κάθισμα, όταν άκουσα τον Χρήστο να λέει γελώντας κι αυτός:
“έλα μπροστά ρε που θα κάνω και τον ταξιτζή, δεν σου είπα ρε κοπέλα μου να τον προσέχεις ; είναι επικίνδυνος”.
“αχ μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι τέτοιοι επικίνδυνοι άντρες , είσαι πολύ τυχερός που μένετε κοντά και είστε όλη την μέρα μαζί, εγώ πάντως σήμερα πέρασα μια από τις ωραιότερες μέρες μου.”
Περάσαμε απ το μαγαζί να πούμε ένα γεια στην Λίνα και καταλήξαμε σπίτι μου γιά ένα τελευταίο καφεδάκι. Είχαμε πιει λίγο παραπάνω και δεν την άφηνα να οδηγήσει πριν περάσει λίγη ώρα.
Της εξηγούσα πως πήρα την απόφαση να ψάξω σπίτι στην παραλία , όταν ο υπολογιστής άρχισε να βγάζει αυτούς τους παράξενους ήχους.
Τον είχα πάντα σε κατάσταση online και ειχε γεμίσει παράθυρα ανοικτά.
Ήταν όλοι εκεί.
Το ανίψι μου ο Γιώργος. Ένας τρομερός πιτσιρικάς απ την Κοζάνη δεκαπέντε χρονών, που με φώναζε θείο, ήταν παναθηναϊκός και γνωριστήκαμε διαδυκτιακα, στο football manager, ένα παιγνίδι για άντρες ,άντε για μικρούς άντρες . Προσπαθούσα να τον ξεκολλησω απ το κόσμο των υπολογιστών και να τον βάλω στο κόσμο του βιβλίου, αλλά μάταια. Σαν να προσπαθείς να πείσεις τον καραγκούνη να μην πέφτει κάτω και σφαδάζει, όταν τον ακουμπάνε, γίνεται; δεν γίνεται. Έτσι και με το ανίψι μου.
“έλα ρε θείο, που είσαι και έχω πάρει ιο. Θειοοοοοο , ελα θειοοοο” κοίταξα την ώρα του μηνύματος, σαράντα λεπτά πριν.

Εκεί ήταν και η Αντζυ. Ήταν η μόνη που είχαμε γνωριστεί από κοντά
και κάναμε και παρέα. Είχα ταβλιαστεί μια μέρα στην μέση της Ομονοίας, με πήγανε στον “ευαγγελισμό” και εκεί ήταν η Αντζυ αποκλειστική. Η χαρά του αρρώστου. Τον κάναμε τον θάλαμο παιδική χαρά καθότι Αντζυ σημαίνει γέλιο. Η καλύτερη θεραπεία, και μεταξύ μας η μόνη που κατάλαβε ότι δεν είχα τίποτα, και ότι όλα ήταν απ'το άγχος. Μετά από αυτό ο φραπες και το τσιγάρο δεν έλλειπαν απ την ημερήσια διάταξη .
“που είσαι ρε χαμένο πάλι κοπροσκυλας; κανόνισε να σε ξαναφέρουν με την ζωή που κάνεις. Θα σ'αφησω να ψοφησεις κακομοίρη μου”.
Αυτή το ειχε στείλει δυο ώρες πριν.

Την ένοιωσα που κοίταγε πάνω απ τον ώμο μου. “σε έκλεψα απ τους φίλους σου σήμερα, να αισθάνομαι ένοχη;”
“ασχολείσαι καθόλου με internet;”
“όχι ρε γαμώτο ,πέραν του προγράμματος που έχουμε στην δουλειά, τίποτα άλλο,και θέλω να μάθω.”
“θα σου μάθω εγώ, δεν είναι τίποτα δύσκολο”
“πάμε να κάτσουμε λίγο έξω Κωστή; θέλω κατι να σου πω πριν φύγω”