chapter 2, part 2

Κοίταξα την ώρα και προσπάθησα να υπολογίσω αν το ραντεβού της Αντας και του Βασίλη ειχε τελειώσει. Ήθελα να τηλεφωνήσω αλλά δεν ήθελα να φανεί κιόλας ότι αγωνιουσα. Μετά την χθεσινοβραδινή αποδοχή του στοιχήματος σκεφτόμουνα πολύ εγωιστικά και σχεδίαζα πως θα έριχνα την Αντα.
Η όλη φάση με το πιπίνιον ειχε έρθει κουτί και το θεώρησα καλό οιωνό.
Αρχισα να βγάζω σεντόνια και μαξιλάρες έξω να αεριστουν , ξεκινώντας την σαββατιάτικη διαδικασία καθαρισμού του σπιτιού. Ήταν κάτι που μου άρεσε, δεν είμαι απ τους άντρες που δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους. Και στο μαγείρεμα , να μην περιαυτολογώ , αλλά...αν ο Μαμαλάκης είναι πρόλογος εγώ είμαι το βιβλίο. Τόσο καλά.
Κάθε Κυριακή μαγειρευα για τους φίλους και φαγητά δύσκολα όχι μακαρονάδες και μανιτάρια αλα κρεμ. Και έφτιαχνα και πανακοτα
για το Θωμά που ήταν η αδυναμία του.
Στο σοι μου είχαμε μια συνήθεια τις Κυριακές. Μαγείρευαν οι άντρες, όσο εξωφρενικό κι αν σας ακούγεται. Όχι στην οικογένεια μου μόνο αλλά στο σοι το τονίζω. Δεν ξέρουμε από που ξεκίνησε αλλά δεν το ψάξαμε κιόλας να πω την αλήθεια.
Η δική μου σπεσιαλιτέ ήταν το “πακέτο Ντελόρ” που ειχε πάρει άριστες κριτικές από όσους το είχαν δοκιμάσει. Ένας συνδυασμός ...όχι δεν σας το λέω, θα το γράψω στο τέλος του βιβλίου. Γιατί δηλαδή οι τραγουδιστές βάζουν bonus τραγουδάκι στο cd. Εγώ θα βάλω συνταγή.!

Ο Ρέμος έπαιζε στη διαπασών σκεπάζοντας τα “αγγουρακια” και τα “καρπούζια” και το τηλέφωνο το κατάλαβα απ την δόνηση.
Αντα σας καλεί..

“έλα ρε καλημέρα, τι έγινε; πες μου καλά νέα”
Έτρεχα να κλείσω το στερεοφωνικό γιατι η φωνή της πρόδιδε χαρά και ενθουσιασμό και δεν ήθελα να χάσω λέξη.

“Κώστα μου δεν έχω λόγια να σ'ευχαριστησω. Δεν ξέρω τι να πω”
“ηρέμησε και πες τα μου όλα απ την αρχή, η μάλλον καλύτερα είσαι ακόμα αττική οδό;”
“ναι”
¨έχεις τίποτα κανονισμένο για σήμερα;”
“χμ όχι κάτι που δεν αναβάλλεται” απάντησε με μια δόση συννεφιάς στην σκέψη της.
“ωραία, ξέρεις πως θα έρθεις εδώ;”
“Ε, ναι βέβαια”
“ωραία λοιπόν σε περιμένω να μας τα πεις από κοντά, θα φωνάξω και τα παιδιά. Οκέι;”
“έρχομαι, έρχομαι τι να φέρω;”
“μην κάνεις καμιά μαλακία, τίποτα δεν θα φέρεις έχουμε απ όλα”

Ο πανικός της ξαφνικής επίσκεψης πέρασε από δίπλα μου , αλλά ανέκτησα την ψυχραιμία έτσι όπως την έχασα. Στιγμιαία!
Αξιολογώντας την κατάσταση πήρα την Λίνα τηλέφωνο. Οι φίλες για κάτι τέτοια είναι.
“Κοριτσάρα τι κάνεις;”
“τι να κάνω; γύρισα απ την λαικη και προσπαθώ να μαζέψω το σπίτι, ο φίλος σου παίζει έξω με τον Θωμά, και σκέφτομαι τι να μαγειρέψω για το μεσημέρι, έχεις καμία ιδέα”
“δεν έχω καμία ιδέα, θέλω να παρατησεις ότι κάνεις και να πεις στον Χρήστο να σε φέρει έχουμε θέμα. Έρχεται η Αντα και το σπίτι είναι μπουρδέλο. Έχουμε δεν έχουμε μιση ώρα”
“κλείσε ,βάλε καφέ και ερχόμαστε”
Τα σπίτια μας δεν απείχαν πάνω από τριακόσια μέτρα, στην ουσία είχαμε οπτική επαφή, οπότε είδα την σκόνη που σήκωνε ο παλαβός ο φίλος μου, βρίσκοντας ευκαιρία να ξεμπουκωσει το τζιπ του, στα εκατό μέτρα του χωματόδρομου που χώριζε το σπίτι του απ την κεντρική λεωφόρο.
Μέχρι να το καταλάβω άκουγα τον Θωμά να τραγουδάει στην σκάλα.
Άνοιξαν με τα κλειδιά τους και ο Χρήστος ήρθε γελώντας κατευθείαν στην κουζίνα να δει αν είχα έτοιμο καφέ.
“καλά ρε πότε προλαβες; θα την χουφτώσεις; χουφτωστη,χουφτωστη, έλεγε και γελαγε συνέχεια, για πες τι νέα απ την δουλειά;”
¨καλά πρέπει να είναι έρχεται να μας τα πει”
“πάντως είναι μαλακισμένο, εμείς είμαστε εδώ και δεν ήρθε να μας δει και να φάει στο μαγαζί, και τώρα έρχεται σε σένα, έχω δίκιο που την βρίζω;”
“μην γίνεσαι μικροαστός αδερφέ, άσε τον άλλο να χαρεί, και μην γίνεσαι Κατίνος”
“τι θα γίνει θα βάλετε κανένα χεράκι η να πάρω τον καφέ μου και να πάω έξω;” παραπονέθηκε η Λίνα.
Ήταν φανταστικός μαέστρος. Μας έδωσε οδηγίες , ακόμα και ο Θωμάς βοήθησε, και σε λιγότερο από είκοσι λεπτά το σπίτι ήταν έτοιμο, σε μια αξιοπρεπή κατάσταση και βρέθηκε και χρόνος να κάτσουμε να πιούμε τα καφεδακια μας.
Τους είπα την φάση με το πιπίνιον και ενώ προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε τον Θωμά που ήταν ικανός να επαναφέρει το σπίτι στην προ εικοσάλεπτου κατάσταση, χτύπησε το τηλέφωνο.
Φυσικά αυτή που καλούσε ήταν η Αντα.