Επιστρέφουμε και πάλι με τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα σε αυτό τον κόσμο : τις γριούλες. Είτε είναι οι γιαγιαδούλες μας, είτε η ενοχλητική γειτόνισσα που αρνείται να αποδεχτεί την μοίρα της και να πεθάνει, είτε τυχαίες γριές που συναντούμε στην καθημερινότητα μας, τα άγια αυτά πρόσωπα μας διδάσκουν για το παρελθόν, την ζωή πριν την εφεύρεση της τηλεόρασης και το πως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Πάμε λοιπόν:
Η καλή μας η γιαγιούλα
Είναι κοντούλα, χοντρούλα, με κοντό βαμμένο καστανοκόκκινο μαλλί με άσπρες ρίζες και τριχούλες στο άνω χείλος και το σαγόνι. Γαργαλιόμαστε όταν μας φιλάει και όταν ήμασταν μικροί τρέχαμε να γλυτώσουμε, και μετά [αφού είναι δεδομένο ότι δεν μπορείς να γλυτώσεις από το φιλί της γιαγιάς] σκουπίζαμε το μάγουλο μας να φύγουν τα σάλια. Μυρίζει σαν γιαγιά και είναι σαν δεύτερη μάνα μας. Στις ταινίες αυτό σημαίνει να σου δίνει γλυκά, να μην σε μαλώνει και να σου κάνει όλα τα χατίρια. Στην πραγματικότητα μας όμως σημαίνει να σε μαλώνει περισσότερο από την μάνα σου για καθάρισμα και διάβασμα, να μην σου δίνει γλυκά και να σε κυνηγάει να φας το φαγητό σου. Κατά περίεργο τρόπο αν και full σε λάδια και χόρτα, το φαγητό της γιαγιάς ήταν πάντα καλύτερο από της μάνας. Το χειρότερο όμως είναι ότι όπως η μάνα σου σε μαλώνει γιατι δεν παίζεις καλά με τα αδέρφια σου, η γιαγιά σε μαλώνει γιατί δεν παίζεις καλά με τα αδέλφια σου ΚΑΙ γιατί δεν μιλάς καλά στην μάνα σου και την στεναχωρείς.
Κατά μέσο όρο, άνω του 50% των τύψεων που θα έχεις για την υπόλοιπη σου ζωή, προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την γιαγιά σου. Αν είσαι όμως τυχερός θα έχεις ζήσει την γιαγιά σου αρκετά και θα έχεις προλάβει να ωριμάσεις και να ακούσεις τις ιστορίες που έχει να σου πει. Γιατί αυτό το ζαρωμένο [και περιέργως τριχωτό] πρόσωπο έχει δει και έχει ζήσει πράγματα που εμείς μπορούμε μόνο [και μερικές φορές δεν μπορούμε καν] να φανταστούμε. Έχε υπόψη όμως ότι η καλή σου η γιαγιούλα μπορεί να ντύνει και λίγο τις ιστορίες της. Τι εννοώ? Ότι αν σου πει την γνωστή ιστορία ότι όταν ήταν μικρή περπατούσανε 20km για να πάνε στο δημοτικό ή ότι τον καιρό της τα παιδιά χαίρονταν να κάνουν δουλειές και να διαβάζουν, εσύ φίλε αναγνώστη δεν χρειάζεται να πιστέψεις κάθε λέξη. Μάθε να ακούς αναλόγως με το άτομο που μιλάει, και βγάλε το νόημα ότι όταν ήταν μικρή περπατούσανε για να πάνε στο δημοτικό και ότι τον καιρό της τα παιδιά άμα δεν ήθελαν να φάνε ξύλο από τους γονιούς έκαναν δουλειές και άμα δεν ήθελαν να φάνε ξύλο και από τον δάσκαλο διάβαζαν κιόλας.
Η γριά γειτόνισσα
Είτε μένει στο δίπλα διαμέρισμα, είτε στο δίπλα σπίτι, αυτή η γιαγιούλα είναι ο χειρότερος μας εφιάλτης. Κοιμάται στις 10 και ξυπνά στις 6 το πρωί, παραπονιέται για τον θόρυβο που κάνεις το βράδυ και την χωρίς νόημα μουσική σου, ενώ έχει την τηλεόραση στο διαπασών με τις πιο ηλίθιες εκπομπές και πρωινάδικα. Κυνηγάει με σκούπα τα παιδιά που παίζουν μπάλα μπροστά στην είσοδο του σπιτιού/πολυκατοικίας και δεν σε αφήνει να κλέψεις φρούτα ή λουλούδια από τον κήπο της. Το σπίτι της μυρίζει γιαγιουδίλα και όταν το αεράκι το ευνοεί μεταφέρει την μυρωδιά και στο δικό σου σπίτι.
Το πιο σημαντικό όμως χαρακτηριστικό της γιαγιάς-γειτόνισσας είναι ότι κουτσομπολεύει. Κουτσομπολεύει τις άλλες γριές, τους πολιτικούς, τους παρουσιαστές στην τηλεόραση, τα τσουλάκια της γειτονιάς, αλλά το χειρότερο είναι ότι κουτσομπολεύει και εσένα. Εσένα, φίλε αναγνώστη, που προσπαθείς να ζήσεις μια ζωή χωρίς σκάνδαλα και στην ησυχία σου. Όταν όμως μια μέρα στα καλά καθούμενα ακούσεις για το Μαράκι που έκανες one-night-stand πριν από τρεις μήνες από μια γριά τρία χωριά πιο δίπλα, τότε ξέρεις ποιος ευθύνεται. Η γριά γειτόνισσα. Αυτή που σου χαμογελάει ύπουλα και μετά κρύβεται πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρο και κρατάει σημειώσεις. Γι'αυτό από εδώ και πέρα συναντήσεις με φίλους και ..φίλες μόνο με full παραλλαγή και σε απόλυτο σκοτάδι και ησυχία.
Η γριά που τυχαία βρίσκεις πάντα μπροστά σου
Είναι η γριά που θα ακούσει το κουτσομπολιό από την γριά γειτόνισσα και θα το μεταφέρει στην γριά τρία χωριά πιο δίπλα και είναι η γριά τρία χωριά πιο δίπλα από την οποία θα ακούσεις για το Μαράκι και θα ξενερώσεις την ζωή σου. Είναι η γριά sprinter από αντίστοιχο άρθρο στο νοσοκομείο, η γριά που θα σε προσπεράσει στην ουρά για τον γιατρό και τα φάρμακα και είναι η γριά που θα σε προσπεράσει στην ουρά για το ταμείο και μετά θα σε βάλει να κουβαλήσεις και τις τσάντες τις στο supermarket. Και είναι η γριά που συνήθως δεν θα πει ούτε ευχαριστώ.
Είναι η γριά που θα κάθεται ξεδιάντροπα και θα σε κοιτάει περίεργα στην εκκλησία. Μία ομάδα γριών στην εκκλησία είναι από μόνη της λόγος να μην ξαναεκκλησιαστείς ποτέ. ο συγγραφέας του άρθρου εδώ και καιρό προτιμάει μόνο εκκλησίες με όριο ηλικίας κάτω του 50, όπως πχ εκκλησίες κτισμένες σε λόφους. Και αυτό επειδή ο συγγραφέας έχει αποφασίσει να αγωνιστεί για το δικαίωμα του να είναι νέος και ζωντανός. Και τελευταία και 'καλύτερη', είναι η γριά που αποφάσισε να στερήσει την συγγραφέα από το δικαίωμα να είναι νέα και ζωντανή με το να επιλέγει δρόμους που οδηγάει η συγγραφέας για να διασταυρώσει ή και να οδηγήσει. Δεν υπάρχει χειρότερη οδηγός από μια γυναίκα οδηγό που δεν βλέπει, δεν ακούει και που χέστηκε αν έχεις προτεραιότητα ή αν οδηγάει σε μονόδρομο, και αυτή είναι η γριά οδηγός. Το southpark με έχει καλύψει πλήρως σε αυτό το θέμα με αντίστοιχο επεισόδιο. Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ελπίδα.
Σας αφήνω παραθέτοντας για άλλη μια φορά μια παροιμία που έλεγε συχνά η προγιαγιά μου και την έχω καταλάβει τώρα που δυστυχώς μεγάλωσα : 'Όποιος δεν έχει ντροπή του ανήκει ο κόσμος όλος'. Και οι γιαγιάδες ως γνωστόν, δεν έχουν ντροπή. Σεβασμός λοιπόν στις γριές, γιατί δεν διστάζουν να δώσουν και ξύλο. Και έχουν και βαρύ χέρι οι άτιμες.
Υ.Γ. Αν δεν σας έχω πείσει ότι οι γιαγιάδες είναι κατά βάθος μεγάλος μπελάς, πείτε μου: η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας γιατί έμενε μονάχη μες το επικίνδυνο δάσος? Ε?
