Το περίεργο στην πρόσφατη ιστορία της εισβολής της αστυνομίας στο ΕΜΠ δεν είναι ότι ο πρύτανης, στην προσπάθειά του να προστατεύσει ανθρώπους και υποδομές, ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας. Το περίεργο είναι ότι τα πανεπιστήμια αποτελούν μοναδικό παράδειγμα μαζικών χώρων σε μια εποχή έξαρσης της βίας και της εγκληματικότητας, που παραμένουν απολύτως απροστάτευτοι. Όταν ακόμη και οι κινηματογράφοι και τα εμπορικά καταστήματα διαθέτουν σήμερα τη δική τους φύλαξη.
Αντί λοιπόν η συζήτηση να αφορά την πρόληψη και την αποτροπή εκδηλώσεων βίας στα πανεπιστήμια με μορφές απόλυτα συμβατές με τη νομιμότητα και την ακαδημαϊκή δεοντολογία, αυτή εστιάζεται αποκλειστικά στην ανάγκη εκ των υστέρων επέμβασης και καταστολής. Ως εαν να μην υπάρχει το διεθνές παράδειγμα φύλαξης των πανεπιστημίων από υπηρεσίες που ανήκουν στα ίδια τα ιδρύματα. Μια πρακτική που είναι απόλυτα συμβατή με την αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων, από την οποία άλλωστε πηγάζει και η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου.
Η οργάνωση και εκπαίδευση υπηρεσιών φύλαξης στα πανεπιστήμια θα δράσει αποτρεπτικά για τις συνήθεις μορφές παραβατικότητας και συμπληρωματικά με τη δημόσια δύναμη. Ο ρόλος της οποίας θα περιοριστεί, όπως η λογική και ο νόμος επιβάλλουν, μόνο στις «βαριές» περιπτώσεις αυτόφωρων κακουργημάτων ή εγκλημάτων κατά της ζωής. Όσο για το κόστος μιας τέτοιας πρωτοβουλίας σε εποχή δημοσιονομικής κρίσης δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία. Αφού η πρόληψη κοστίζει πάντοτε λιγότερο από την εκ των υστέρων αποκατάσταση…
